Op deze webpagina hebben we geprobeerd om zoveel als mogelijk onze belevenissen in Calpe en omgeving te beschrijven en waar mogelijk een foto er bij te plaatsen.

25 augustus 2008

De voorbereidingen voor onze vakantie naar Calpe zijn al in een vroeg stadium begonnen. Natuurlijk zochten we eerst een omgeving uit waar we nog niet intensief hadden rondgereden. In eerste instantie dachten we aan de omgeving van Valencia maar al vlug hadden we in de gaten dat het achterland niet zo interessant was en dat is zwak uitgedrukt. Dus toch nog wat zuidelijker gezocht en we kwamen uiteindelijk uit in de omgeving van Benidorm. En daar vonden we een leuk appartementencomplex in Calpe, nadeel was dat we dit niet zelf (via internet) konden boeken maar dat werd opgelost door het reisbureau in Voerendaal die rechtstreeks met TUI konden werken.
Zo kwam het dus dat we half maart de boeking al rond hadden voor een kamer met brede deuren en een paar extra steunen.

Dit is het uitzicht vanuit Calpe richting hotels aan zee. Ons appartementenhotel ligt in de linkerbocht vanuit de rots gezien. En als je in Google Earth als zoeker invult "Carrer Ponent 1 Calpe" dan kom je recht boven het hotel (is groen) uit en kun je de omgeving verkennen.

En als de slaapkamer er in werkelijkheid ook zo uitziet als op deze foto kan het natuurlijk niet meer mis.

De scootmobiel is voorzien van nieuwe accu's, de rolstoel en rollator mooi gepoetst en waar nodig gesmeerd en de auto heeft de eerste grote beurt ook gehad, we kunnen dus vooruit. De reservering voor heen en terugreis in Nimes (Fr.) hebben we ook al gereserveerd.
Ook hebben we al een afspraak gemaakt met Jan en Yvonne om samen enkele dingen te ondernemen en in ieder geval bij hun op bezoek te gaan. Onze Spaanse telefoonnummers zijn ook alweer geactiveerd dus nu nog de tassen inpakken en weer gaan piekeren hoe alles toch weer in de auto zijn plaatsje krijgt zodanig dat de rolstoel er steeds makkelijk uit te halen is.
Op internet hebben we ontzettend veel informatie gehaald om te weten waar we in de wijde omgeving mooie dingen kunnen zien cq bezoeken.

Tot overmaat van ramp gaat 2 weken voor de vakantie de wasmachine kapot en daags erna het ADSL-modem. Van de wasmachine was redelijk snel duidelijk dat er (na 7 jaar) een nieuwe moest komen en dat is dus geregeld. Het modem is een ander verhaal, nú, één dag voor de vakantie nog steeds geen nieuw modem ontvangen. Door erg lieve buren kan ik via hun draadloos signaal toch mijn mail en websites verzorgen en het zal dus wel oktober worden voor ik zelf thuis weer over ADSL kan beschikken. Lang leve KPN, maar niet heus.

 Inderdaad vol dus.

Zaterdag 6 September.

Voor ons twee een héél speciale dag, daarom heb ik met Tonny afgesproken dat ze de hele dag naast me mocht zitten ;-)
We waren vroeg op en dus konden we al snel om 6 uur vertrekken, zaterdagochtend dus wel echt stil overal, en pas na Luik waren er wat meer auto's onderweg. Het viel ons al snel op dat het vrachtverkeer tot een minimum was beperkt. De eerste uren schoten we dan ook erg goed op. In Bettenbourg even van de snelweg af om te tanken en zonder verder oponthoud konden we doorrijden naar de tolweg. Minder prettig was dat het begon te regenen, toen het even droog was hebben we op een grote parkeerplaats wat gegeten en koffie gedronken in de auto omdat alle banken en tafels drijfnat waren.
Het was niet echt druk op de autoweg en zo konden we ondanks dat het vaak een beetje aan het regenen was toch goed opschieten. Vóór Lyon kwamen we in een langzaam rijdende file van 5 Km. maar ondanks dat waren we er vlug doorheen. Toen we op de tolweg waren bij Vienne en het weer droog was geworden zijn we nog eens gestopt om te eten maar ook nu waren alle banken en tafels nog drijfnat. Wel grappig om een grote menigte wandelend te zien eten en drinken of zoals wij in of bij de auto. En omdat Ton nog weinig beweging had gehad hebben we nog voor we wegreden samen een stukje gewandeld. Even later werden we op de tolweg via een groot portaal gewaarschuwd voor een file eerst van 5 Km. op het volgende portaal al 20 Km en uiteindelijk 35 Km. En dan is er niet even afritje zoals bij ons, de eerstvolgende afrit was ná de file. Dus uiteindelijk meer dan 3 uur gedaan over 35 Km. het was dus meer stilstaan dan rijden.
Zodoende waren we in ons hotel in Nimes om half acht in plaats van half vijf, maar het eten smaakte even lekker dat was dus weer in orde. Op onze kamer kunnen we koffie en thee maken (alles stond al gereed).
Zojuist op het weerbericht gezien dat het morgenvroeg, in ieder geval tot de Pyreneeën, blijft regenen. we zullen zien hoe het afloopt en gaan morgen verder naar Calpe.

Zondag 7 september

We hebben allebei erg goed geslapen en konden na het ontbijt dan ook om kwart over zeven vertrekken. Het was in ieder geval droog en bijna geen verkeer op de autoweg, wel was op grote gedeelten de weg nog nat maar het bleef in ieder geval droog. Al snel (9.30 uur) reden we Spanje in en ook hier alles droog al waren er op plaatsen erg donkere wolken. Volgende momenten scheen de zon uitbundig en was de hemel stralend blauw, dat was dan ook de reden dat we al vlug de airco aan moesten zetten. Tussen de vangrails van de autoweg staan over honderden kilometers alleen maar Oleanders in de kleuren wit en rood wat een prachtig gezicht is. Een minpuntje was dat ondanks dat er bijna geen auto's op de weg waren we wel plotseling geconfronteerd werden met een erg ernstig ongeluk. De ambulances en hulpauto's stonden aan beide kanten van de weg en we mochten langzaam tussen de verongelukte auto en de ambulances doorrijden, dus nu geen file. Tijdens onze middagpauze hadden we geluk, we vonden een stuk vóór Valencia een mooie nieuwe parkeerplaats met leuke tafels en banken in de schaduw van olijfbomen en ook de gehandicaptentoilet was aanwezig wat toch altijd een prettige bijkomstigheid is.
De rit van vandaag was tot dat moment (en bleef ook zo) weer een droomrit, alleen maar rijden met de automaat op 120 en alleen maar sturen en een cd draaien. Om te tanken toch even van de autoweg gegaan en daar werden we getrakteerd op een absolute bodemprijs van € 1,17⁹ .

Mooi op tijd arriveerden we dus in het appartementenhotel, het inchecken ging redelijk vlot en zodoende zitten we nu op de 10e verdieping in een appartement met twee slaapkamers, twee badkamers en twee erg grote balkons met direct zich op de zee en de rots Peñon. De auto staat op een afgeschermde parkeerplaats van het hotel en is makkelijk te bereiken. Met het uitpakken en op de juiste plaats leggen van alle spullen is Ton een echte kei waardoor dat karweitje ook snel was geklaard. Hierna kon ze al snel een plekje vinden om bij te komen van de reis en ik heb in die tijd alles kunnen regelen voor de parkeerplaats van de auto en het eten in het hotel. Overigens was de keuze aan het buffet niet zo groot als we vorig jaar in Salou meemaakten maar wel genoeg en, erg lekker.

Ik denk niet dat we vanavond nog iets gaan ondernemen, het weer voor morgen en dinsdag is niet echt slecht maar wel licht bewolkt. Voor woensdag is minder goed weer aangekondigd met regen. We zullen rustig afwachten en maar eerst even verder op rust komen en een paar plannetjes maken voor morgen.

Het uitzicht vanaf ons achterbalkon.       

Maandag 8 september

Met het idee 'een goed begin is het halve werk' zijn we gaan wandelen (scooteren) eerst richting Moraira en toen dat verder niet meer zo makkelijk was zijn we gedraaid en zijn naar het oude centrum van Calpe gelopen. De eerste drie kilometer was mooi vlak langs het strand maar Calpe zelf ligt echt op een berg, daar boven aangekomen zijn we naar de VVV gegaan, je vraagt je af wie er op het idee gekomen is om die werkelijk op de top van het dorp te plaatsen. Maar ja, men was erg behulpzaam en gaf ons nog een aantal erg goede tips en dat maakt dan weer een hoop goed. Omdat we niet gerekend hadden op zo'n klim hadden we geen water meegenomen en ben ik dus een supermarkt ingelopen om wat flesjes te halen en die smaakten op dat moment erg lekker. Op de terugweg nog eens goed gekeken naar alle Romeinse opgravingen die er direct langs het strand zijn gedaan en ook op grotere hoogte boven het strand nog aanwezig zijn. Omdat men gewoon in en op de rotsen bouwde zijn de contouren nog erg goed zichtbaar, ook in het ondiepe water, waar je mooi op neer kunt kijken. We hadden allebei geen petje op waardoor het wel erg warm was geworden op onze hoofden na bijna 11 Km. gewandeld te hebben. De receptie had ondertussen een plekje voor ons geregeld waar we de scooter kunnen opladen.
Deze wandeling had er wel voor gezorgd dat we beiden op de bank in slaap zijn gevallen en een paar uur van de middag hebben gemist. Na het eten en het weerbericht op de TV hebben we het plan voor de dinsdag gemaakt. Het weerbericht was voor de regio een stuk landinwaarts niet bepaald gunstig te noemen, wel was duidelijk dat het in deze provincie mooi en droog zou blijven. Voor woensdag was het minder gunstig maar dat zien we dan wel.
Met alle ramen open om goed door te laten tochten in de hoop dat het in huis wat koeler zou worden zijn we gaan slapen.

Dinsdag 9 september

We zijn vandaag al vroeg weggegaan voor een dagtrip door de bergen via Pego richting Alcoi. Om te beginnen zijn we hier in Calpe door diverse heel steile straten gereden om de directe omgeving eerst eens van boven te bekijken. Het was soms zo steil da Tonny liever was omgekeerd, alleen in de eerste versnelling was het te doen en als iemand bergaf kwam moest die op een brede plek wachten tot je voorbij was. Maar het loonde absoluut de moeite om er te komen, getuige de foto hieronder al was het een beetje heiig.

Al snel was de temperatuur boven de dertig graden en Het heiige werd steeds minder al bleven de toppen wel bijna de hele dag in een wolkje zitten. Het was een prachtige route via heen heleboel piepkleine dorpjes, die getuige alle borden die er bij de ingang van het dorp stonden, ons moesten doen geloven dat hun dorp het meest fotogeniek was met de mooiste uitzichten en de best bewaarde romaanse kerken. Na in enkele dorpjes tevergeefs gezocht te hebben naar b.v. een wondergrot, een oude watermolen of speciale bronnen hebben we de moed maar opgegeven en zijn zelf maar gaan bekijken wat 'wij' mooi vonden. We werden in ieder geval de hele dag getrakteerd op de mooiste uitzichten in een prachtig natuurgebied. Omdat we in deze omgeving ruim 20 jaar geleden ook al eens waren geweest met de kinderen kwamen soms leuke herinneringen naar boven.

Zo ook toen we in Guadalest aankwamen, een dorpje dat werkelijk boven op een rots staat. Het dorpje is van Arabische orgine en dateerd uit het jaar 715. Het heeft de bijnaam 'Het Adelaarsnest' omdat het strategisch goed gelegen was kon men hiervandaan eventuele troepenbewegingen van legers zeer goed zien terwijl het kasteel zelf niet te nemen was, de enige toegang tot het dorp kon afgesloten worden door een poort met stalen pinnen naar buiten gericht.

Buiten deze toevallige ontmoeting met dit dorpje stond het al op onze lijst om te bezoeken, we komen er nog wel op terug.

Woensdag 10 september

Zoals voorspeld blijft het weer bewolkt maar droog, die bewolking is niet slecht want de temperatuur blijft steeds rond de 30⁰ schommelen en als de zon soms even doorbreekt prikt dat meteen behoorlijk.
Voor vandaag stond een rit naar Javea (Xàbia) op het programma, de stad is ontstaan in 1296 en precies 101 jaar later verwierf het de stadsrechten.  De hele stad wordt eigenlijk omringt door het Montgó gebergte waardoor het in een extra luwte ligt. In de grotten van dit gebergte zijn wandtekeningen gevonden van wel 16.000 jaar oud. Wie weet kom ik daar misschien nog eens.
We hadden de rit geprogrammeerd als een 'mooie rit' in onze navigator en in Spanje heeft men daar zo zijn eigen ideeën over. Dit doen we dus niet meer want we werden weer via de meest onmogelijke en erg slecht onderhouden wegen gestuurd. Javea is inderdaad een erg mooie stad met een mooie wandelpromenade en zelfs het havenhoofd was voor ons zonder moeite te bereiken. Het strand bestaat daar uitsluitend uit kiezel, dus geen zand tussen je tenen.  Het toerisme bestaat hier voor bijna 100% uit Engelsen.  
 

We zagen een plek waar mannen de netten aan het boeten waren dus even er heen gegaan en gevraagd of ik een foto van hun mocht maken. Dat vonden ze goed en terwijl ik nog een goede plek zocht hoorde ik een van hun zeggen "dat is zeker een Duitser". Ze keken natuurlijk wel even op dat ik hun had verstaan en meteen even vertelde waar we wel vandaan kwamen. Grappig was weer dat één van hun meteen in gebrekkig Nederlands vertelde dat hij 10 jaar in den Haag was geweest maar er niet mocht blijven en toen weer terug was gegaan naar Spanje. Ik kreeg het idee dat het repareren van de netten door de schippers wordt uitbesteed, vroeger deed de schipper of zijn vrouw zelf dat werk.
Later in de middag hebben we nog een kopje koffie gedronken en wat langs het strand gezeten voor we weer naar Calpe terug reden maar nu wel over de grote weg.

Toen we door Javea liepen zag ik toevallig een Vodafonewinkel en aangezien mijn Spaans simkaartje beschadigd was kon ik daar een nieuw telefoonnummer kopen 0034 6170 18 688, kosten € 24,00 maar met € 30,00 beltegoed wat nog eens met € 12,00 verhoogd wordt als je een antwoordkaart met vragen over je hobby's en werk wilt invullen, je vraagt je af hoe we het moeten opkrijgen... ;-).  Het formulier zal ik wel naar Carlos (een vriend van ons) sturen en die zal het wel invullen. Trouwens je kunt hier in Spanje niet zomaar een telefoonnummer krijgen want je moet een Spaans adres hebben dat meteen via de computer geverifieerd wordt. (gelukkig kon ik het adres van Carlos en Hélena direct vinden) ook moet je je legitimeren met je paspoort, een anoniem simkaartje kopen is er dus niet bij.

Donderdag 11 september

Aangezien we In Calpe nog een boodschap moesten doen dachten we dit te combineren met een wandeling langs de kust, zo'n 4 á 5 Km. hier vandaan en het laatste stuk steil bergop. We zijn daarom maar direct na het ontbijt, om 9 uur vertrokken. In het begin ging het nog goed want er was veel schaduw van de erg hoge hotels zo langs de kust. Maar na een half uurtje was dat afgelopen en scheen de zon alweer volop op ons, gelukkig had ik m'n petje bij me maar het werd heter en heter en uiteindelijk was ik werkelijk drijfnat. Ja, ik had de oplader van het scheerapparaat vergeten mee te nemen en aangezien ze die hier niet hebben of drie weken besteltijd nodig had bleef er voor mij maar één optie over aangezien ik me nog nooit nat geschoren had, dus een goedkoop scheerapparaat gekocht.
Voor we weer teruggingen op het hoogste punt van de weg een terrasje opgezocht om wat uit te rusten bij een kopje koffie. Onder aan de berg toch maar even twee halve liters water gekocht bij een supermarkt. Ondanks de hitte toch nog even een beetje van de route afgeweken om te kijken naar de flamingo's die hier in een zoutmeer vaak fourageren. Ofschoon we hier zeker nog eens heengaan toch al een paar foto's gemaakt.

Bij thuiskomst werkelijk alles, inclusief de sokken, aan de waslijn gehangen om te drogen voor het de was ingaat. Na een verkwikkende douche en nog meer koud drinken besloten we om na de middag maar in huis te blijven en vanavond nog wat langs de boulevard te lopen en een ijsje te eten.

Oh ja, wij zijn hier niet alleen, maar samen met hoofdzakelijk Spanjaarden en Engelsen maar ook veel Belgen en een enkele verdwaalde Duitse gast.

Ons hotel, op de achtergrond met het groene dak, is ook druk bezocht door wielerclubs. Die moeten hun fietsen in afgesloten garages stallen onder het hotel, er staat op de toegangsdeur dan ook duidelijk vermeld dat er behalve honden ook geen fietsen mee in het hotel mogen. ;-)

Na het avondeten wel nog over de boulevard tot de rots heen en weer geslenterd en overal bij de kleine verkoopstandjes, tatoeage- en cartoontekenaars even gekeken. Maar een ijsje hebben we maar niet genomen omdat we eigenlijk al erg veel en bijzonder lekker gegeten hadden. Wel hebben we voor de nacht de scootmobiel bij de receptie aan de lader gehangen want het erg bergop- en af vergt behoorlijk wat van de accu's maar tot nog toe zonder een enkel probleem.

Vrijdag 12 september

In tegenstelling tot wat we verwacht hadden is de lucht niet erg bewolkt en we besloten naar Alicante te gaan en op weg daar naar toe eerst in Benidorm te zoeken waar de camping van Jan en Yvonne is zodat we na de 20^e niet lang hoeven te zoeken. Dat komt eigenlijk omdat onze navigator zowel de straat als de camping niet wist, maar met meer geluk dan wijsheid zagen we toen we Benidorm inreden al direct een bord met de verwijzing naar de camping. dat was dus vrij eenvoudig te onthouden en zo waren we dan ook snel verder op weg. Om 10 uur was het al 29⁰ C. en moest de airco aan. In Alicante hadden we erg snel en op een prachtige plek direct bij het centrum een parkeerplaats gevonden. Terwijl we bij de betaalautomaat stonden te kijken hoe alles in z'n werk moest gaan kwam er een monteur naar ons toelopen en vertelde dat we even moesten wachten met betalen, en ja hoor daar kwam zijn collega aanlopen met een kaartje dat nog goed was voor de hele mañana. Je moet daar betalen voor de hele ochtend 8 - 14 en daarna weer voor de hele middag 17 -21 uur en de siësta is vrij.

Bij de Tourist Information zijn we eerst een plattegrond gaan halen want anders heb je op een gegeven moment geen idee meer waar je bent. We hebben leuke stukjes gelopen door smalle straatjes waarvan de meeste autovrij zijn, Alicante is een erg oude stad en heeft dan ook veel prachtige oude gebouwen waarvan de deuren soms helemaal bestaan uit houtsnijwerk of erg sierlijk smeedwerk.

Ook de gevels van de gebouwen zijn voorzien van prachtige ornamenten en soms voorzien van mooie beelden die weer een relatie hebben met de functie die zo'n gebouw ooit had. Onder het beeld van de vrouw met in de rechterhand een weegschaal en de linker een zwaard, maar géén blinddoek om, stond de tekst EOVITAS.

De ramblas hebben we natuurlijk niet overgeslagen net zomin als het park dat in het verlengde ervan ligt. Hier stonden oude bomen met monsterlijke stammen en overal waren bankjes en ook soms gewoon losse stoelen die her en der stonden, gereed om te gebruiken. Natuurlijk hebben we er wat uitgerust.

Ook hebben we nog een bezoek gebracht aan de haven met mooie jachten die daar 'geparkeerd' lagen. Er kwam een man met een zak brood die hij beetje bij beetje in de zee gooide waarna het water plotseling kolkte van de vissen die allemaal tegelijk van het zelfde stuk brood wilden eten, we hebben nooit geweten dat er zoveel vissen in een jachthaven konden zitten.

Trouwens we zagen ook een zeeaquarium midden in de stad waar je zo omheen kon lopen, heel apart was dat. Op de ruiten waren de silhouetten van de vissen getekend met hun naam erbij.

Toen de Spaanse middag begon zijn we weer richting Calpe gereden om ons nog wat te verfrissen en uit te rusten vóór het eten. Overigens is het eten erg gevarieerd met grote keuze uit toetjes en/of fruit en dat laatste echt allemaal in de Spaanse zon gerijpt. Dus ook vandaag weer heerlijk gegeten.

Zaterdag 13 september

Mijn eerste blik naar buiten vanmorgen was meteen hoopvol gestemd, slechts een enkel wolkje aan een smetteloze hemel betekende veel goeds. Tijdens ons ontbijt besloten we om naar Altea te gaan waar we veel mooie dingen over gelezen hadden en ons nog konden herinneren dat wijlen 'Willem Ruis' hier een keer een show vandaan gegeven had en meteen ruzie had met de pastoor omdat dit op het kerkplein gebeurde. Met de kinderen waren we hier al eens geweest maar dat is lang geleden.
We waren al vroeg op weg zodat we makkelijk een parkeerplaats konden vinden die in de toeristische centra bijna altijd overvol zijn. Na een mooie, niet drukke, rit over de nationale weg reden we na een tijdje al langs de zee in Altea waar we op een centraal punt een invalidenparkeerplaats vonden die ons ruimte genoeg gaf om de scootmobiel uit de auto te rijden.
Eerst naar de tourist office om een plattegrond te halen en wat meer informatie te krijgen over wat wel en niet toegankelijk is. De dame in kwestie was erg vriendelijk en behulpzaam met nog enkele dingen voor ons op te zoeken. Omdat het nog vroeg was zijn we eerst maar eens door de winkelstraten gereden met toch echt mooie winkels en stoepen die lage opritjes hadden zodat Tonny met de scooter op de meeste plaatsen vrij gemakkelijk de straten kon oversteken. Altea is eigenlijk tegen een heuvel gebouwd aan de voet van het Siërra de Berniagebergte en dat betekend dat de straatjes, voor zover ze omhoog gaan werkelijk erg steil en ook nog eens erg smal zijn. De prachtige kerk 'Iglesia Virgin del Consuelo' met de blauwwit betegelde koepels is gebouwd op het hoogste punt van de stad vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad en haven in de zee. Natuurlijk is het mogelijk om de kerk te bezoeken door van onder uit het dorp via diverse trappen omhoog te gaan. Het hoeft natuurlijk geen uitleg dat wij de weg van  de auto's moesten volgen die dan ook om de haverklap op de stoep moesten gaan omdat een auto en de scootmobiel niet samen op de straten passen. Soms denken we wel eens of de motor van de scootmobiel het wel zal uithouden want bij een temperatuur (vanmiddag) van 33⁰ C. is er niet veel af te koelen aan de motor. Maar tijdens ons oponthoud op het kerkplein zal hij beslist afkoelen. Voor deze gelegenheid heb ik maar eens een foto van ons samen gemaakt bij het uitzichtpunt, daarna nog een kopje koffie gedronken op een terras en ben ik nog even alleen de kerk ingegaan (drempel van ± 25 cm.) om al het moois te zien.

Toen we boven kwamen zagen we al meteen dat men bezig was om de houten burcht op te bouwen, zo tegen de kerk aan, deze wordt gebruikt bij de feesten van 'Moros I Christianos'. Dit zijn erg oude folkloristische feesten om de overwinning van de Christenen op de Moren in 1276 te vieren. Deze twee groepen bleven overigens nog heel lang vreedzaam bij elkaar. Het is daarom dan ook dat sommige Christelijke gebouwen toch een Moorse uitstraling hebben omdat de Moren echte bouwmeesters waren en in dienst van de Christenen bouwden.
De weg omlaag was, voor mij in ieder geval, een heel stuk makkelijker. We hadden al afgesproken dat we de weg terug naar Calpe via het gebergte in het achterland zouden nemen. Deze binnenwegen door het gebergte zijn ontzettend mooi en aan een stuk groen met soms adembenemende uitzichten. Je rijdt vaak kilometers lang door sinaasappel- en citroenplantages waarbij de citroenen al aardig geel zijn maar de sinaasappelen nog diepgroen, die hangen nog wel tot kerstmis. Toen we laat in de middag alweer op de nationale weg reden richting Calpe, zijn we wel nog een paar keer gestopt om een kijkje te nemen in enkele 'Ceramica winkels'. We zoeken nog wat mooie bloempotten omdat een aantal aan vervanging toe is.

We waren weer mooi op tijd thuis voor het eten, dat ons weer goed gesmaakt heeft en hopen dat we weinig last zullen hebben van het Heinken disco-feest dat vanavond en morgenavond hier plaats vind. Aanvangstijd ??  0.00 uur.

                      Prachtige uitzichten

Zondag 14 september

Alweer een prachtige dag, vandaag met echt witte en ook soms donkere wolken tegen een verder strakblauwe lucht. Op zondag is het hier relatief rustig al waren er vanmorgen bij het ontbijt wat meer gasten dan normaal. We hebben in het verleden vaak gezien dat juist in het weekend de Spanjaarden wel een weekendje zee willen pikken en komen dan dus naar een hotel aan de kust. Wij begonnen onze rit van vandaag naar Villajoyosa een kilometer of twintig hier vandaan.

Eigenlijk wel een vreemde naam voor een stadje, 'Stad van vreugde' maar als je het ziet begrijp je het, al die leuke rode, gele en blauwe gevels waaraan de vissers hun huis vanaf zee konden herkennen in een tijd dat er nog geen echte grote havens waren.
Omdat het zondag is zijn we maar niet gaan kijken bij een van Spanjes beroemdste chocoladefabrieken die hier ook gevestigd is, de fabriek van Valor. Het stadje zelf ademde op deze morgen alleen maar rust uit, enkele mensen op het strand en een moeder met haar kindje in de schaduw onder een palmboom. Maar de temperatuur was er dan ook naar al werd het in de loop van de dag weer een stuk minder en met 23⁰ C. was het een heel stuk beter en konden we met de raampjes open rijden op weg door de bergen richting Benasau. Het was behoorlijk bochtig en bergop om binnen anderhalf uur van 0 naar 1024 meter te gaan. Op de kaart hadden we gezien dat op het topje van de berg een Ermita (bedevaartkapel) was en dat trekt ons wel aan (zie het artikel over de 'Kluis'). Maar wat we ooit eerder hadden meegemaakt in de tijd van Generaal Franco was ook hier weer het geval, de weg was met grote hekken en een slagboom afgesloten wegens militair gebied. Deze kapel staat op ongeveer 1400 meter en dat is natuurlijk een geweldig uitkijkpunt voor militaire radarinstallaties en dus niet voor ons. De weg naar het volgende dal was prachtig qua uitzichten maar helaas geen mogelijkheden om te stoppen. Onze volgende afslag was het stuwmeer van Guadalest, een behoorlijk groot stuwmeer waar een smalle weg naar toe ging. Bij het stuwmeer aangekomen konden we tot onze verrassing zomaar met de auto over de stuw rijden maar pas een stukje na de stuw de auto parkeren. We zijn met de rolstoel teruggelopen om eens alles goed te bekijken, het was werkelijk een heel diep dal waar het meer in lag.

Op onze kaart was te zien dat er een weggetje rond het stuwmeer ging en dat bleek dan ook aangegeven, zei het met enkele waarschuwingen.

Dit stukje trok me wel aan want dan kom je op plaatsen waar je anders niet zo vlug zou komen. De weg was na 100 meter al zo smal dat passeren er niet bij zou zijn en dat terwijl we al verschillende auto's naar boven hadden zien rijden en zelfs al een enkeling naar beneden. Al snel bleek dat er een paar kilometer verder een  restaurant was waar ze heen gingen of vandaan kwamen. Er was een breder stuk waar ze precies naast de weg konden parkeren en dus konden we wel doorrijden. Vaak erg bergop en dan weer een stuk omlaag maar steeds door het bos  met beneden ons het stuwmeer. Op gevaarlijke plaatsen was toch een vangrail gemaakt maar de weg was vaak heel erg slecht en zodoende konden we maar langzaam rijden.

Aangezien onze 'Annabel' hier de weg ook niet wist hebben we door te redeneren en gedeeltelijk op goed geluk gereden wat soms verrassende uitzichten bood op het kasteel van Guadalest hoog boven ons.

De 7 Km. die het bord ons aangaf hebben we niet gevonden maar wel een veelvoud daarvan, door op een gegeven moment maar een weg omlaag te volgen kwamen we onder in het dal op een redelijke weg uit die op sommige plaatsen zelfs nieuw geasfalteerd was. We zagen op het scherm van 'Annabel' wel dat er een riviertje moest zijn en kwamen daar vanzelf steeds dichterbij. We reden er zelfs een stukje langs en moesten er toen overheen. Er stroomde maar erg weinig water en dat ging maar net onder een erg grote en brede betonnen plaat door. Als het dus geregend heeft denk ik niet dat dit een goede plaats voor ons zou zijn geweest om over te steken. Na een paar kilometer kwamen we tot onze verrassing weer op de grote doorgaande weg, wel bleek al snel dat we op weg naar het stuwmeer deze weg al een heel eind gereden hadden en dus via het dal en stuwmeer teruggereden waren.

Ook de rest van de weg die we reden was erg mooi en vooral de dorpjes die her en der verspreid tegen de berghellingen geplakt zijn, met als hoogste punt steeds de kerk, zijn erg mooi om te zien.

We zijn op ons gemak richting kust gereden en waren in de vooravond alweer in ons appartement waar het bed weer mooi was opgemaakt en de handdoeken stalend wit in de badkamers lagen opgestapeld.

Maandag 15 september

Vandaag gaan we al vroeg op weg, we gaan naar Elche en wel in het bijzonder naar de 'El Huerto del Cura' oftewel vrij vertaald naar de tuin van de pastoor. Omdat Elche nu niet bepaald naast de deur ligt gaan we dus over de tolweg richting Murcia.
De tuin heeft zijn naam te danken aan de pastoor José Castaño Sánches die tot 1918 de eigenaar van de tuin was, zijn kerkje staat aan de rand van de tuin. Huerto betekend een stuk grond, groot of klein, dat met palmbomen is beplant. In dit geval is de tuin relatief klein met een oppervlakte van 13.000 m², waar ongeveer duizend palmbomen staan. Buiten deze palmbomen groeien er in de tuin ook andere bomen zoals citroen-, sinaasappel-, granaat- en jujubebomen, samen met andere subtropische planten en bloemen.

We waren hier vroeger al eens met de kinderen geweest maar onze herinneringen waren toch niet zo goed meer. Soms waren er bomen en planten die in onze herinnering veel groter waren als nu in de werkelijkheid. De tuin was voor Tonny heel goed te rijden al moest soms, om een trap te vermijden een beetje omgereden worden.
Erg mooi en apart blijft natuurlijk de 8-armige palmboom. Uit één stam groeiden eind 1800 op anderhalve meter hoogte, toen de boom al 60 jaar oud was, 8 scheuten op dezelfde hoogte en deze zijn in ruim 100 jaar uitgegroeid tot een hoogte van ruim vijftien meter. De palmbomen worden tussen de 250 en 300 jaar oud. In de tuin zijn erg veel mooie paden aangelegd waardoor je steeds andere planten en bomen ziet.

De exotische bloemen die er groeiden waren bijzonder mooi maar door de erg felle zon bijna niet te fotograferen. Toch hebben we erg genoten van al dat moois zo midden in een grote stad.

Er is nog iets waardoor de tuin zijn bekendheid geniet, er staat een replica van een Iberisch borstbeeld dat in 1897 werd gevonden bij de opgravingen van 'La Alcudia' direct buiten de stad op een plaats waar ooit de eerste bewoners hebben gewoond tot en met de Romeinen. Het originele beeldje bevind zich in het museum in Madrid. Men noemt het 'Dame de Elche' een borstbeeld van een vrouw of een priester met hoofdtooi. Algemeen wordt aangenomen dat het van een vrouw is.

Toen we naar buiten gingen en ik nog een paar kaarten wilde afrekenen kreeg ik een sleutelhanger voorgelegd met de foto er in van een beslist niet lelijke vrouw met de mededeling dat dit dan € 6.00 was, maar nog voor ik iets kon zeggen kwam er een man naar de kassa gelopen die de sleutelhanger bij mij wegnam en de dame in kwestie duidelijk maakte dat dit zijn vrouw was en niet de mijne. Hij vroeg me wel nog gekscherend of ik soms had willen ruilen en toen ik naar buiten kwam stond hij nog te lachen bij zijn groepje die allemaal lachend naar mij keken omdat hij dit natuurlijk meteen verteld had.

Gelukkig hadden we onze auto bijna voor de poort van de tuin kunnen parkeren, het was er heel erg smal zodat ik de achterklep neer moest doen als een bus langs wilde. Door een behulpzame eigenaar van een winkeltje langs de straat kon ik de scooter toch uitladen, hij hield het verkeer tegen zodat ik de tijd kreeg om de oprijgoten uit te leggen en de scooter er uit te rijden en later in de middag ook weer om in te laden.
Ook vandaag is het weer erg warm met temperaturen tot 33⁰ C. Daarom zijn we na dit bezoek naar de kustplaats Santa Pola gereden om daar nog een ijs te eten en wat langs de zee te wandelen. Dat was een goed idee want daar was de temperatuur 24⁰ C. door een heerlijke zeewind. De route naar de autoweg was sneller gevonden dan de weg in Elche naar de tuin, door een onnoemelijk aantal eenrichtingstraatjes die onze Annabel niet wist deden we er een half uur over. Uit de stad richting Santa Pola waren we in drie minuten.......
Op de tolweg was het zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar erg rustig en zo waren we dus in de vooravond alweer in het appartement om ons te verfrissen voor we gingen eten.

Het is ineens overal veel rustiger geworden want vandaag zijn de scholen in Spanje weer begonnen, waar zelfs op de TV ruim aandacht aan werd geschonken. Ook in het hotel zijn nu minder gasten wat in het restaurant duidelijk te merken is. Ouders met kleine kleuters en baby's zijn er nu wel meer net als onze leeftijdgenoten. ;-)

Dinsdag 16 september.

We zullen het vandaag rustig aan doen en voorlopig binnenblijven, dit ook al omdat we gezien de erge warmte veel meer kleren hebben verwisseld dan verwacht. Dus draait inmiddels de wasmachine op volle toeren en kunnen we in de namiddag nog even weg.
Na de verplichte werkzaamheden zijn we naar Moraire gegaan, een stadje hier maar 12 km. vandaan. De kortste weg is dan vanzelf de mooiste, je blijft bijna non-stop langs de zee rijden al kijk je er soms wel van hoog op neer. Het is een lief klein dorpje dat ontstaan is toen de vissers van Teulada zich er vestigden waardoor een nieuw stadje ontstond.

Links: De jachthaven van Moraira.
Rechts: Enkele vissersbootjes.
 

Ook hier in Moraira is een stuk van het strand helemaal aangepast aan mensen in een rolstoel, niet dat wij daar behoefte aan hebben maar het betekend wel dat er een hele rij brede parkeerplaatsen gereserveerd is voor houders van een ontheffing. Ook deze stukken strand zijn steeds erg centraal gelegen waardoor we maar een klein stukje hoefden te lopen tot het centrum.

Al direct werd ons oog getroffen door een mooi bronzen kunstwerk van drie mensen, een kind op de voorgrond heeft een vis in zijn handen terwijl de vrouw achter hem een net aan het repareren is. Daarnaast een visser met een korf vol vis onder zijn arm. Door de extreme hoeveelheid licht komt deze foto niet goed uit maar hopelijk herkenbaar genoeg.

Op de rechterfoto zit een visser op z'n
gemak een net schoonte maken van allerlei
spul dat er niet in thuis hoort.
 

Mediterrane zo blauw, zo blauw zong Toon Hermans toen hij dit gezien had.
Daarnaast in Moraira een doorkijkje richting zee.

Op weg naar huis zijn we nog gestopt bij een grote 'ceramicawinkel' want onze voorraad potten is op en er zijn een aantal die in de loop der jaren beschadigd zijn of waar de glazuur begint los te laten. We waren al bij meerdere pottenbakkers geweest maar hadden tot nu toe niet de motieven gevonden die pasten bij datgene wat we al hadden. Bij deze winkel, maar twee km. hier vandaan, hadden ze precies dat wat we zochten, nu dus nog een beetje puzzelen hoe we het meekrijgen maar dat mag eigenlijk geen probleem zijn.

Woensdag 17 september

Na wassen hoort strijken maar dat was erg vlot gebeurd zodat we als snel op weg waren naar Pego vanwaar we het bergmassief ingaan. Eerste doel van de rit is om te gaan naar 'Vall D'Ebo' om daar La Cova del Rull te bezoeken. Een druipsteengrot die pas in 1995 is geopend nadat hij in 1919 al was ontdekt door een dorpsbewoner die met zijn hond aan het wandelen was en een konijn, gevolgd door een fret, zomaar in een gat zag verdwijnen. Toen hij later het gat wat groter maakte ontdekte hij het geheim van dat gat, een druipsteengrot.
De rit naar boven is een belevenis op zichzelf, eerst vanuit Pego het gebergte Siërra de la Carrasca in. Dit is op zich al een spektakel, steil omhoog met 13% en even later enkele lange stukken met 16% stijging. Steeds weer nieuwe tonelen zoals we al zo vaak gezien hebben in deze vakantie; dalen, pieken, vlaktes, groen, rotsen en af en toe een dorpje. Als we dan eindelijk de afslag naar de 'Cova del Rull' zien moeten we nog eens 12 km. omhoog en ook nu weer vaak met een stijging van 16%, met alleen maar gebruik van de eerste en de tweede versnelling. Om de 25 tot 50 meter een haarspeldbocht steil omhoog. Boven aangekomen staan er al enkele auto's van mensen die op dat moment een rondleiding krijgen en ik wacht samen met een echtpaar op de terugkomst van de gids. Tonny is wat aan het lezen en luistert op haar MP4 naar muziek omdat zo'n grot met al de trappen voor haar nu eenmaal ontoegankelijk is.
Als ik het kaartje kan gaan kopen en er bij zeg 'pensionado' vraagt de gids me om een legitimatie en kijkt dan goed naar het geboortejaar. We zijn dus met z'n drieën, de ene gids gaat al naar binnen en de tweede gaat bij de deur staan om de kaartjes van ons te controleren. We krijgen nog eens duidelijk gezegd dat fotograferen, filmen en geluidsopnames van de gids verboden zijn.

De grot zelf is niet groot maar wel erg mooi met ontzettend veel kleuren in het de stalactietgewelf doordat in de miljoenen jaren het water steeds door andere gesteenten is gezakt. Ook krijgen we nog een kijkje in een 30 meter, schuin weglopende gang die men nog steeds aan het onderzoeken is.
Alles in de grot is nat zelfs de leuningen langs de vele trappen en dat betekent dus dat er bronnen moeten zijn die het water op deze grote hoogte door het gesteente laten zakken. Na een dik kwartier is de rondleiding al afgelopen, ik schreef al dat het maar een kleine grot is.
Bij de Oficina de Turisme in Pego had ik me goed laten voorlichten over de wegen die we wilden volgen door het gebergte. Eerst een tijdje met een Spaanse medewerkster, ze vroeg me in welke taal ik wat informatie wilde meenemen en toen bleek dat haar collega die tot dan toe steeds was blijven doorwerken, een Nederlandse was. Dus het hele verhaal nog eens in het Nederlands, de wegen bleken dus beter als op de diverse kaarten was vermeld en goed geasfalteerd. Het werd een prachtige rit door erg veel groen, natuurlijk eerst weer omlaag, even steil maar een beetje langer omdat we dieper het dal in gingen.
Hier zagen we voor het eerst dit jaar amandelbomen waarvan de noten op een enkeling na reeds afgeschud waren. Amandelbomen zijn z.g. naaktbloeiers, dus nu zit er geen blaadje meer aan maar wel de vruchten.

Op enkele bomen is nu wel alweer het eerste groene sprietje te zien waaruit de bloesem zal komen, dan vallen de bloemen en blaadjes af en gaan de noten verder groeien.

Ook de groene olijven worden van de bomen geschud en op grote stukken plastic opgevangen om naar de perserijen gebracht te worden.
In een grote bocht zijn we weer naar de kust toe gereden door weer een ander gebied, nu minder groen maar meer rotsen. toen we lager kwamen zagen we ineens weer veel tuinen met diverse soorten vruchtbomen zoals citroen en sinaasappels, deze laatste zijn nog helemaal groen en moeten nog hangen tot december. Toen we door een klein dorpje reden moesten we stoppen omdat een auto geparkeerd stond en alles zo smal is dat je elkaar niet kunt passeren (wel eenrichtingverkeer) hij moest dus tot voorbij het laatste huis voor we er langs konden. Eenmaal op de grote weg schoot het goed op en waren we op tijd voor het eten weer in het appartement.

Donderdag 18 september

Mooi weer met wat wolken die de ergste warmte tegenhouden en we besluiten nog eens naar Javea te gaan. Toen we er laatst waren hebben we het oude centrum gemist en dat wilden we toch ook wel zien omdat er zoveel over geschreven is. Na veel erg smalle eenrichtingstraatjes gereden te hebben door het centrum vonden we een klein plaatsje om te parkeren en toch ruimte genoeg om de scooter uit te laden. We hadden een plattegrond bij ons die ons al meteen van pas kwam want het stadscentrum was zo goed als helemaal opgebroken. Omdat we de oude kerk wilden zien moesten we nogal wat smalle straatjes door waar men het oppervlak tot op de beton had weggenomen. Al snel werden we door een meneer gewaarschuwd dat het wel eens moeilijk zou kunnen zijn om met de scooter er door te komen, maar hij wist niet wat Tonny wel kan met haar scooter en zo konden we dus wel door. We kwamen langs de 'Mercado Municipal' dat bijna altijd een oude mooi en hoog gebouw is waar de (vaste) marktkramen zijn. Zo'n Mercado heeft zijn vaste openingstijden en deze was toevallig open. Het schuine opritje was, ondanks de opbreking van de weg, redelijk te nemen. Men verkoopt er van alles voor de dagelijkse boodschappen en natuurlijk veel verse vis. En in de twee hoeken altijd wel een bar waar de mannen blijven wachten tot de vrouwen klaar zijn met inkopen en zij dan de tassen naar huis brengen.
En toen naar de kerk, wat een afgang, door al dat werken met stenen was de hele kerk grijs en grauw van de stof en bovendien nog gesloten ook terwijl de folder aangaf dat deze open zou zijn. Ik heb besloten er geen foto van te maken. Toen we verder wilden gaan stonden we plotseling, recht tegenover de kerk bij een echte leerbewerker voor de etalage. Tonny hielp me er aan herinneren dat ik nog wel een riem gebruiken kon, ik ging alleen naar binnen vanwege trappen en stond zomaar in het walhalla van de leerbewerker. Precies zo als we dat ruim 38 jaar geleden en daarna nog vaak hebben meegemaakt. Ik gaf de kleur aan die ik wilde hebben, zijn vrouw nam de lengte op en hij sneed hem op maat. Ondertussen zocht ik een koperen gesp uit en binnen een kwartier stond ik weer buiten met een prachtige roodbruine riem van dik leer gesneden. Och, ze zijn natuurlijk niet goedkoop maar de eerste riemen die ik liet maken toen we vaker in Rosas waren heb ik nu nog, met hun herinneringen.

Vanwege al die werkzaamheden zijn we maar weer naar de auto gegaan om daarna naar de kust te rijden, een terrasje te nemen en nog wat te wandelen over de boulevard van Javea. Het strand in Javea bestaat uit echte dikke kiezels die rondgeslepen zijn door de zee en het strand loopt, zoals we aan de baders zagen, vrij stijl omlaag. De vogels vliegen dicht boven het water om een visje te verschalken en wij kijken ernaar.

Later in de middag op weg naar huis nog even bij een potterie wezen kijken naar de overweldigende hoeveelheden bloempotten en andersoortige dingen om de tuin aan te kleden. Je kunt er levensgrote beelden kopen met of zonder fontein erbij net als stenen barbecues waar je met z'n tienen omheen kunt zitten. Gezien de ruimte die we hebben houden we het voorlopig maar bij wat mooie bloempotten.

Het was weer een mooie dag en morgen gaan we op bezoek bij Jan en Yvonne in Benidorm, het weerbericht voor morgen geeft weer temperaturen tot 30⁰ C. aan en helemaal onbewolkt.

Vrijdag 19 september

Ondanks andere berichten was er een zeer zware bewolking die alles erg benauwd maakte. Vandaag dus een dagje Benidorm, op bezoek bij Jan en Yvonne die hun caravan op de camping 'Villa Sol' hebben staan. Doordat we in het begin van de vakantie al eens gekeken hadden waar de camping precies was gingen we nu recht toe recht aan naar de camping waar we om 11.00 uur aankwamen. Zoals afgesproken stond Jan buiten aan de weg al op ons te wachten en loodste ons direct naar het straatje waar zij woonden, er was een parkeerplekje 'voor de deur'. Natuurlijk een hartelijk welkom van Yvonne en de koffie stond klaar. Heerlijk buiten zitten naast de caravan en tijd genoeg om weer eens rustig bij te praten over van alles en nog wat.
We besloten een wandeling naar en langs de boulevard te maken, het was een kwartiertje lopen en de bewolking was al helemaal gebroken waardoor de thermometers al 30⁰ C. aangaven. Op de weg naar de zee kwamen we langs een mooie parfumerie waar ik ging vragen voor een flesje Agua Lavanda, omdat de voorraad thuis zo goed als op was. Al een tijdje was ik aan het zoeken naar een speciaal geurtje van Lagerfeld en daarom vroeg ik daar ook naar, en warempel, ook deze hadden ze en heb ik dan ook maar meteen meegenomen.
De wandelboulevard is vrij breed en erg goed te lopen, uiteindelijk zijn we op het einde van de boulevard omhoog gelopen naar de 'Plaça del Castell', een mooi uitzichtpunt over het strand van Benidorm.

Alles was prachtig wit en op een aantal plaatsen met blauw bewerkte versieringen en koepeltjes waar we natuurlijk een paar foto's hebben gemaakt. Onder de schaduw van een boom konden we even afkoelen onder het genot van een kopje koffie. We zijn daarna via een iets andere weg weer terug gegaan naar de camping terwijl we onderweg nog een presentje voor onze kleinkindertjes hebben gekocht, in de hoop dat we geen ruzie krijgen met Mireille. -;) Bij hun caravan aangekomen hebben we nog een paar uurtjes gezeten en verder gepraat onder het genot van een koel drankje en een hapje. Vóór we weggingen nog even gekeken naar hun spiksplinternieuwe laptop waar Jan in de vakantie ook nog wat mee wil internetten.
Doordat Jan ons een makkelijkere weg gewezen had naar de hoofdweg waren we daar dan ook in een wip en nog voor acht uur weer thuis en dus op tijd voor het eten. Grappig was wel dat Yvonne ons een tip gaf om naar een heel speciaal dorpje te gaan, Jalón, en ik dit gisterenavond aan Tonny had voorgesteld om daarheen te gaan. Ik had gelezen dat men daar de rozijnen nog op de ouderwetse manier maakte en wij dit al eerder in enkele kleine dorpjes in de omgeving van Granada hadden gezien. Aangezien daar morgen ook markt is proberen we ook daar een graantje van mee te pikken al is het met de scooter niet altijd even gemakkelijk om langs en door de mensen te laveren.

Overigens is hier in Calpe vandaag het zesdaagse feest begonnen ter ere van 'De Nuestro Soñora De La Merced'. Het is eigenlijk een soort folklorefestival georganiseerd door de parochie waar ook veel bloemen aan te pas komen, althans dat staat te lezen. Verder erg veel voor de kinderen en voor de mannen een petanquewedstrijd over zes dagen. Het geheel natuurlijk overgoten met spijs, drank en veel muziek (lees kabaal). We zullen zien wat het allemaal gaat worden, ik kon nergens lezen of er ook vuurwerk bij komt want dat is hier wel altijd spectaculair.

Zaterdag 20 september

Bij een goede temperatuur maar erg laag hangende bewolking zijn we al vroeg vertrokken naar Jalón om verzekerd te zijn van een goede parkeerplaats. We waren er snel omdat dit nog geen 20 km. hier vandaan is en een parkeerplaats was dus een fluitje van een cent. dat was twee uurtjes later niet meer het geval, alles vol. De markt strekt zich over een erg lang gebied uit en is verdeeld in twee stukken, een stuk antiek en rommelmarkt en naar de andere kant een gewone Spaanse markt met alles wat daarbij van pas komt. Omdat we vroeg waren was het nog relatief rustig en kon Tonny met de scootmobiel redelijk meerijden en alles bekijken. Toen we de markt zo goed als helemaal gezien hadden begon het lichtjes te druppelen en besloten we toch maar naar de auto terug te gaan. Toen alles ingeladen was en we samen in de auto zaten begon het al wat harder te regenen en moesten we besluiten om de wandeling door en om het dorp, in ieder geval voor vandaag, af te gelasten. we zochten als alternatief een leuke route uit richting Castell de Castells en vandaar naar Gorga. Toen we gingen rijden was het soms droog en het volgende moment regende het licht, helaas veel te weinig regen om de auto schoon te krijgen ;-). Toch werd het langzaam maar zeker wat lichter en kwam de zon soms tevoorschijn waardoor ik de gelegenheid kreeg om af en toe ergens een foto te maken. Op een gegeven moment moesten we weer een keuze maken welke richting we zouden nemen. Toen we de keuze gemaakt hadden om naar de 'Siërra de Serrella' te gaan bleek dat een schot in de roos. De weg was prachtig maar de eerste 5 km. erg smal en toen we door een groot tuinbouwgebied reden en een kleine tractor ons tegemoet kwam moesten we beiden een stukje over de zijkant van de weg gaan.

Links: De sinaasappels zijn nog groen en moeten nog zeker anderhalve maand hangen.
Rechts: Tot nog toe hadden we steeds gereden door groene gebieden met grauwe rotsen die nu ineens heel licht en soms wel bijna wit waren.

Nog verder op deze weg hadden we de keuze om naar Guadalest te gaan en omdat het zaterdag is dachten we dat het niet al te druk zou zijn en tot op bepaalde hoogte was dat ook zo, letterlijk en figuurlijk. Want na de winkeltjes met allerlei prullaria en de kleine restaurantjes waren er richting omhoog bijna geen geïnteresseerden meer. Overigens was ik alleen want het hele begaanbare gebied had ik al met Tonny bij een vorig bezoek bekeken en ze bleef nu op een terras bij de parkeerplaats vanwaar alle drukte goed te zien was.
Het kasteel, waarvan alleen nog de hoge muren over zijn, stamt uit 1542 en de nog helemaal in stand zijnde gebouwen zijn van direct na de grote aardbeving van 1644. Ze zijn in een geweldig goede conditie net als de vele spullen die er nu nog instaan. Toen ik na een aardige klim helemaal boven was kon ik genieten van een prachtig uitzicht en keek recht omlaag zo op het stuwmeer waar we eerder een keer door de bossen omheen gereden waren.

Het kasteel was makkelijk te verdedigen want het kleine gat in de rots, hier links, was de absoluut enige toegang omdat de wanden van de rotsen werkelijk loodrecht omlaag gaan.

    Een gedeelte van het stuwmeer van boven gezien.

Na de bezichtiging zijn we richting Calpe gereden om ons gereed te maken voor onze avondgang naar het restaurant waar het gezien het weekend wel weer aardig druk zal zijn en daarna de wasmachine maar weer aanzetten want het weer blijft erg warm en plakkerig.

Zondag 21 september

Al vroeg waren we op weg om een lange rit langs de kust te maken door de kleine vissersdorpjes tot Gandia. Onderweg natuurlijk steeds mooie uitzichten op de kust en zee, bij de jachthaven van Denia zijn we gestopt zodat Tonny daar wat kon lopen met de rollator (andador). Doordat we veel met de auto onderweg zijn schiet het lopen met de rollator er vaak bij in en om te voorkomen dat er teveel achteruitgang is maken we soms een wandelingetje over de boulevard, nu dus in Denia.
We parkeren de auto werkelijk direct langs de boulevard omdat het hier (nog) niet druk is. Er wordt gewandeld, gefietst en gejogd dat het een lieve lust is. Op zee zijn relatief veel zeilbootjes en we zagen ook al een man met een kano sjouwen. Op het strand is het nu nog rustig, althans hier bij de jachthaven. Toen we onze weg vervolgden merkten we pas hoe langgerekt Denia is, strand na strand passeerden we waar het ons opviel op hoeveel plekken het strand voor gehandicapten toegankelijk was gemaakt. Omdat de auto nog ontzettend vies was van een nachtelijk buitje kompleet met de halve Sahara waren we al enkele dagen aan het zoeken naar een 'Lavado de coches' één keer een gevonden maar die bleek kapoet te zijn. Nu zag Tonny er een in bedrijf, dus meteen gedraaid en aangesloten. Na deze beurt was onze coche in ieder geval niet alleen weer toonbaar maar ik hoefde ook niet steeds op te letten dat ik er niet met de kleren aan kwam. Het was bij een tankstation waar ons opviel dat vannacht de prijzen van de benzine weer behoorlijk omlaag waren gegaan. (Euro 95 € 1,146)

Het was een heel fijne rustige rit waarbij we op een gegeven moment 'Vergel' passeerden waar onze kinderen nog wel een paar grappige herinneringen aan hebben. er was en is, een safaripark dat we toen met hun bezochten. Zo goed als alle dieren mankeerde wel wat, een manke tijger of een olifant met een halve slurf en één slagtand, wat de kinderen de opmerking ontlokte, "dadelijk nog een giraf zonder nek en een zebra zonder strepen". 
 

We zijn doorgereden tot we bijna bij Gandia waren en vandaar over de N332 (de doorgaande weg) weer richting Calpe gegaan, langs de weg diverse kraampjes waar de sinaasappelverkoop hoogtij viert. We reden deze weg ook al om nog eens te zoeken waar langs deze weg een de winkel lag waar we een heel speciaal potje hadden gezien dat thuis kapot was gegaan. Op dat moment dachten we, oh dat is dus normaal ergens te koop, maar ho maar dus niet. We denken nu te weten waar het is en zullen er de komende dagen weer even heen rijden. (op zondag gesloten). Thuis gekomen nog even gezeten en de foto's die we vandaag gemaakt hebben bekeken. We waren o.a. weer even gestopt bij het zoutmeer met de flamingo's die al slobberend hun weg zoeken.

De lucht begon te betrekken en de ergste hitte was weg waarna we toch nog de scooter uit de auto hebben gehaald om nog wat op de boulevard richting oude centrum van Calpe te wandelen en de strandactiviteiten te bekijken. Toen we bijna weer bij het hotel waren hoorden we muziek van een Spaanse harmonie (typisch geluid) en zijn die richting opgelopen. Het was de processie bij gelegenheid van het parochiefeest waar we al eerder over schreven.  Vandaag was dus de slotdag met processie waarvan bijgaand enkele foto's om een idee te krijgen van dit soort processie.

      De harmonie en de bloemenkindertjes.

     De stoet van de parochianen met kruis en wierookvat en een dansje in de processie moet kunnen, nietwaar.

En tot slot de kar met 'De Nuestro Soñora De La Merced' en de pastoor er achteraan. Jammer genoeg is niet te zien dat er veel lampjes op branden.

Maandag 22 september

Vanmorgen erg vroeg wakker geworden van een behoorlijke regenbui gevolgd door wat gedonder in de verte. Toen we van het ontbijt terugkwamen was het alweer droog en begon de lucht op te klaren. Ons eerste doel van vandaag was een grot, de 'Cueva de las Calaveras' letterlijk vertaald is dat 'de grot van de kadavers'.

Links de grote ingang en rechts de grootste stalactiet in deze grot.

De eerste ontdekkingen in deze grot stammen uit 1768 toen men naar water zocht. In de daarop volgende eeuwen is men steeds verder in de grot kunnen doordringen  Toen men bij laag water in een zomer een verdere gang ontdekte en die volgde vond men de overblijfselen van 12 mensen, waarschijnlijk Moorse boeren die deze gang ook ontdekt hadden en probeerden het water naar buiten te krijgen voor irigatie van hun velden, maar bij hevige regenval niet meer door het gat terug konden komen en verdronken. Dit waren dus de 'kadavers' waar de grot zijn naam aan dankt. Deze grot is een druipsteengrot waarbij misschien al honderdduizenden jaren de stalactietengroei is komen stil te staan. In de loop der tijden is er door erosie en vernielingen erg veel verloren gegaan en moet deze grot meer gezien worden als een toeristische attractie. De grot is beloopbaar over een houten vlonderpad. Toen ik na 300 meter bij het einde kwam en voor een hekwerk stond waarbij ik alleen maar in het donker kon kijken hoorde ik wat gerommel en vlak voor mijn neus, wel achter het hekwerk, klapte een metalen deksel omhoog en kwam er een speleoloog via een ladder door het relatief kleine gat omhoog. Nadat hij zich had ontdaan van diverse attributen vroeg ik hem door het hekwerk heen of er nog steeds onderzoek werd gedaan, Hij vertelde me dat er daar in de diepte nog een rivier was van 3,5 tot 4,5 meter breed en ruim 12 meter diep. Men wilde dit helemaal onderzoeken maar daarvoor moest het water weg, ondertussen kwam er nog een tweede man door het gat omhoog en werd voor mij het hek open gemaakt en achter me weer gesloten. Voorzichtig nam de man me een stuk verder mee om me met een grote lamp de diepte te laten zien. Hun werk was het om voorlopig d.m.v. grote zwarte plastic buizen, gewoon door de grot naar binnengebracht, het water van het riviertje door de buizen te laten lopen zodat het dan verder leeggepompt kon worden om te onderzoeken. Dit soort bouwvakwerk moesten zij, als speologen zelf doen.
Op de weg terug naar de ingang zag ik twee jongere echtparen proberen om een foto van elkaar te maken bij de grootste stalactiet. Omdat ik natuurlijk wist dat dit met een kleine digitale camera zo goed als onmogelijk was bleef ik toch maar even belangstellend kijken. Een van de dames zei tegen een ander in onvervalst Limburgs dialect "zou die man er bij willen staan", waarna ik hun in dat zelfde dialect  vertelde dat ik alleen benieuwd was naar het resultaat. Grote hilariteit omdat men dit natuurlijk niet verwacht had en we hebben hartelijk gelachen waarna ik met mijn camera een foto van hun genomen heb en deze straks per e-mail zal verzenden.

                                                                Één van de vele mooie uitzichten.

Tonny was in de auto op een schaduwrijke plek blijven zitten en toen ik uit de grot kwam heb ik de auto bij de ingang gezet waar we een kopje koffie konden drinken, toen we aankwamen was er geen plaats omdat er twee grote bussen stonden. Op dat moment was het druk maar later was het er erg stil en ook in de grot heb ik niet meer dan 10 mensen gezien.  Na enig nadenken bleek dit ook de grot te zijn waar we, waarschijnlijk 25 jaar geleden met de kinderen waren en ik m'n fotocamera daar aan een stoel liet hangen. De dag erna 's morgens vroeg bleek de camera nog bij de bar te zijn. Na de koffie besloten we deze weg, die we nog niet gereden hadden, te volgen en verder via kleine dorpen die onderling verbonden zijn met goede maar erg smalle weggetjes verder te rijden. De lucht was blauw met witte wolken en de uitzichten bijzonder mooi en heel divers tijdens deze rit, we waren mooi op tijd voor het avondeten weer bij het hotel.

Dinsdag 23 september.

Vannacht is het droog gebleven maar de bewolking hangt laag. Als eerste hadden we ons voorgenomen om de bloempotten te gaan kopen en dus reden we naar de winkel waar we ze gezien hadden. Helaas uitverkocht dus moesten we een heel stuk verder naar een andere winkel gaan waar we geslaagd zijn tegen een nog betere prijs. Eerst weer naar het hotel om uit te laden voor we ons verdere plan konden uitvoeren.
We wilden naar twee vlak bij elkaar gelegen plaatsen, een toeristische waterval en een cactustuin. Oorspronkelijk wilden we eerst naar de cactustuin maar we kwamen nu eenmaal eerst langs de waterval. Op een van de vele parkeerplaatsen vertelde men al dat dit alleen via erg veel trappen te zien was, we reden verder en parkeerden bij een restaurant waar we de eigenaar er van overtuigden dat Tonny in de auto bleef zitten en hij begreep dit dan ook vlot toen hij de rolstoel en scootmobiel in de auto zag staan. We betaalden parkeergeld dat later weer een korting betekende als je iets gebruikte in zijn restaurant.

Ik ben dus alleen gaan kijken en het bleek inderdaad alleen een toeristische attractie. Van een ernaast lopend riviertje was een zijarm ontstaan, of gemaakt, waardoor het water via enkele rotspartijen een behoorlijk stuk omlaag kwam. Men had over de hele hoogte stevige trappen gemaakt waardoor je helemaal naar boven kon gaan en daar zag je dus dat het water werd afgebogen om de waterval te laten ontstaan.

Leuk was wel, dat onder deze 'waterval' een kleine plas was van enige diepte waarvan de iets oudere Spaanse jeugd gebruik maakte om te zwemmen en te duiken. Hun kleren lieten ze gewoon  op de rotsen liggen. Ik heb er wat foto's gemaakt en ben teruggegaan naar het restaurant. Het was boven aan een aantal trappen gelegen maar onderaan had men toch twee tafeltjes gezet waarvan er een vrij was. We zaten nauwelijks of het begon te druppelen en aangezien wij weten dat je dan erg vlug moet zijn gingen we halsoverkop richting auto. De eigenaar die dit zag rende meteen naar ons toe om te wijzen dat we omlaag zouden lopen onder het restaurant. Ondertussen haalde hij onze tafel en twee stoelen en plaatste ons gewoon onder het restaurant en nam de bestelling op die prompt werd gebracht. De enkele druppels waren ondertussen een echte hevige stortbui geworden en het water kwam in een grote stroom omlaag van de berg, jammer voor de mensen die toen nog boven waren bij de waterval. Wij zaten dus droog al moesten we tot twee keer toe wat verder naar achteren gaan zitten omdat het water ook meer en meer onze kant op kwam. Uiteindelijk, toen het na drie kwartier iets minder hard regende, ben ik de 20 meter naar de auto gerend om die te halen. Het tafeltje en de stoelen had ik aan de kant gezet zodat ik met de hele auto er onder kon rijden en Tonny dus droog in de auto kwam en ik, ook droog, de rollator weer er in kon schuiven al was ik zelf natuurlijk wel behoorlijk nat geworden. Toen we wegreden zagen we pas wat water een ravage kan aanrichten, massa's stenen op de weg en op sommige plaatsen tot aan de assen door de waterplassen rijden. Het tegemoetkomend verkeer dus ook, wat naar beide kanten hoge golven water liet spatten. deze hoeveelheden regen hebben wij nog nooit eerder gezien of meegemaakt. Uiteindelijk moesten we via een behoorlijke omweg naar de kust om via de grote weg naar het hotel te gaan. De cactustuin is misschien iets voor een van de volgende dagen ofschoon men tot aan het einde van de week slecht weer voorspeld.
Voorlopig voor vandaag dus maar lezen, een spelletje op de computer of naar de TV kijken. Hier aan de kust regent het nog steeds met tussenpozen en het weerbericht voor morgen en de komende dagen belooft niets goeds.

Woensdag 24 september

Het is bewolkt maar het weerbericht was iets beter dan men gisterenmiddag liet zien. Omdat we nog de druipsteengrotten van Canalobre bij Busot op het programma voor deze vakantie hadden staan besloten we dit vandaag te doen. Na een rit door kleine dorpjes de bergen in kwamen we bij Busot waar de bewegwijzering naar de grot goed was aangegeven. Het was nogmaals een hele klim via een weg die erg nodig een onderhoudsbeurt nodig had. We vonden een mooie parkeerplaats met uitzicht op het brede dal vanwaar ook goed de donkere wolken te zien waren rond de nog hoger gelegen bergtoppen. Omdat de eerstvolgende rondleiding pas om tien vóór twaalf was hadden we nog bijna drie kwartier de tijd. Tonny besloot om dan nog maar van de nood een deugd te maken en een stuk met de rollator te gaan lopen naar de toiletten die een stukje verder bergaf waren. Gelukkig gaat men overal met de tijd mee en was er een gehandicaptentoilet. Daarna weer bergop richting auto en uitzichtpunten waarna ik naar de grot ging omdat het tijd was.  Zoals bijna overal, ook gisteren bij de watervallen, eerst even poseren voor een mooie achtergrond zodat je na afloop een afdruk kunt kopen.

Eerst weer de noodzakelijke mededeling, verboden te filmen en fotograferen voor we in twee groepjes werden verdeeld, een klein groepje Spaanstalige en een grote groep die een Engelstalige uitleg kregen. Enkele ervaringen rijker ben ik toch maar bij de Spaanse groep gegaan omdat deze altijd veel meer uitleg krijgen, als ze dan in het Engels verder gaat hoor je soms nog iets dat je eerst niet begrepen had en anders nog even in het Engels kunt vragen. De grot is gigantisch hoog en men vergelijkt hem met een kathedraal, ook al vanwege de akoestiek, want er worden ook concerten gegeven al zou ik er niet blij mee zijn om met een kostbaar instrument in zo'n ontzettend vochtige omgeving te spelen. Ook hier weer goede trappen met leuningen en dat is nodig want alles is nat en op sommige plaatsen staan plasjes water. De uitleg was erg goed, misschien ook wel omdat ik in de loop van de tijd in veel van zulk soort grotten ben geweest en er dus al het een en ander van weet. De stalactieten waren prachtig gevormd en sommige erg grimmig waardoor ze een naam gekregen hadden van iets dat er op leek. De naam van de grot was afgeleid van een stalagmiet die, met een beetje fantasie leek op een kaarsenstandaard. Helemaal boven in de grot zag men een gat met rood licht er in en de gids vertelde dat daar de originele eerst gevonden opening was en men de ingang die wij gebruikt hadden pas later had gemaakt. Voor de liefhebbers was er een trap gemaakt van 192 treden er naar toe en ik heb de verleiding dus niet weerstaan en ben, samen met enkele anderen, aan de klim begonnen. Het was natuurlijk niet alleen voor het uitzicht dat we via de grote hekken hadden maar meer nog omdat je nu echt van boven in de grot helemaal naar onderen kon kijken, een onvergetelijk gezicht. bij het naar buiten gaan werd me de foto aangeboden die ik niet genomen heb, ik sta er maar alleen op.
Bij de auto heb ik Tonny eerst mijn ervaringen verteld en vanavond ziet ze alle foto's die ik van de uitzichten heb gemaakt op het scherm van de laptop. We besloten om via Alcoi door de natuur weer naar de kust te rijden maar dat pakte iets anders uit dan we gedacht hadden. Eerst wilden we wat zitten met een lekkere kop koffie enz. In het laatste dorpje waar we door kwamen voor we echt omhoog gingen vonden we geen geschikte parkeerplaats en ik vertelde Tonny dat ik me kon herinneren dat toch vaak langs zo'n weg omhoog wel ergens iets te drinken werd aangeboden. Je moet er natuurlijk wel op letten anders ben je voorbij en een terug is er dan niet.

Ik denk dat we pas op 800 meter waren dat ik ineens bij een soort boerderijtje een plaat aan de muur zag hangen en dus snel iets voorbij de deur kon parkeren, net buiten de lijnen van de weg. Ik nam de wandelstok van Tonny en in de deuropening verscheen al een mevrouw die ons verwelkomde en het gordijn bij de ingang voor ons open hield. We wisten niet wat we zagen, er stonden vier tafeltjes waarvan op een een stapel papier lag, een bezet werd door een oude vrouw die groente aan het snijden was en wij dus aan een van de twee andere tafeltjes konden gaan zitten. Er werd koffie voor ons gemaakt zoals we dat besteld hadden en voor elk een 'Margarita' dat is de naam voor een bolletje cake. De cake was nog warm en de koffie overheerlijk. De naam deed alles wat er in en omheen was werkelijk eer aan. 'Venta Teresa' oftewel het winkeltje (met herberg) van Trees.

Er was een soort bar waar achter, op en in wel zoveel verschillende spullen lagen dat je het overzicht kwijt raakte. Of het nu een rozenkrans, pet, hoed, wandelstok of een plastic roos was, ik denk dat ze zelf soms ergens naar moeten zoeken . Ik vond er in ieder geval na veel zoeken geen kaarten om te versturen maar toen ik er naar vroeg kwam hij met vijf verschillende naar ons tafeltje. Ondertussen was er nog een gast gekomen die wilde eten, op het bord buiten stond o.a. 'menu diario' of in beter Nederlands 'menu van de dag'. Er werd snel nog een tafeltje met stoel er bij geplaatst en hij kreeg verteld wat er te eten was, hij had toch best nog wel wat keuzemogelijkheden. De man en de dochter van Teresa (dat was de oude dame die de soepgroenten gereed maakte) verdwenen in de keuken en al vlug kreeg de gast zijn salade voorgezet. Voor we weggingen heb ik deze meneer gevraagd om een foto van ons te midden van dat alles te maken, ook al omdat ik zag dat hij van de situatie ook enkele foto's (zonder flits) had gemaakt. Het was een belevenis, ergens hoog in de bergen ineens bij deze mensen te zijn.
We reden verder en al snel bleek dat we in de wolken reden, erger nog, een zicht van maximaal 25 meter. Snel alle verlichtingsmogelijkheden aangemaakt. We reden ondertussen op ongeveer 950 meter en ook toen we lager gingen bleef de bewolking hangen en dat heeft zeker een uur geduurd, niet leuk dus. Nog voor we bij Alcoi waren zijn we alweer via een andere weg richting kust gereden, toch altijd nog zo'n 60 km. We merkten al snel dat de bewolking tot bijna bij de kust zo laag bleef hangen en pas aan zee werd het helder en scheen, hoe is het mogelijk, af en toe nog even de zon al was het al bijna 6 uur geworden. Dus nog wel een paar uurtjes de tijd voor we gingen eten.

     Hier onder:  De donkere wolk waar we doorheen zouden rijden en rijden en rijden........

Donderdag 25 september

De vooruitzichten van het weer waren weer een beetje verbeterd ten opzichte van gisterenavond en dus hebben we na het ontbijt er maar op gegokt dat het droog zou blijven.
Van alle mogelijke plannen die we nog vóór onze vakantie gemaakt hadden waren een aantal, bij nader inzien, toch te ver weg en aangezien we de cactustuin (botanische tuin) gemist hadden zijn we maar weer die richting opgereden. Eerst langs de beruchte watervallen en dan nog drie km. omhoog en als ik omhoog schrijf bedoel ik dit letterlijk. Naar mijn schatting wel 19 tot 20 %. Voor alle auto's uitsluitend in de eerste versnelling te rijden en soms 100 tot 150 meter in de twee. Al onze inspanningen werden beloond door een prachtig aangelegde en goed onderhouden tuin van 50.000 m². Toen we er om 11 uur aankwamen waren we de eersten en het kaartverkoophokje was nog gesloten. Dus de auto voor de poort geparkeerd en de scooter uitgeladen, even later zagen we een mevrouw die met een waterspuit de boel nog een beetje aan schoonmaken was. Ze kwam meteen naar de kaartverkoop om ons een 'ticket' te verkopen en te verwelkomen. De hele tuin ligt eigenlijk vanaf het aankomstpunt in de diepte met heel veel brede looppaden er doorheen. Alles was perfect met de scooter te doen wat in hun folder ook al was aangegeven. We zagen de prachtigste cactussen in maten die we nog nooit eerder in het echt hadden gezien. Neem b.v. het 'kardinaalsmutsje' best een leuk plantje maar daar stonden ze in een maat dat er wel twee kardinalen in die muts konden. Wel had ik gehoopt meer cactussen in bloei te zien maar dat viel een beetje tegen, waarschijnlijk door de tijd van het jaar. Overigens is deze tuin in 1996 aangelegd en pas in 2001 geopend. Soms was er een heel stuk met allemaal dezelfde cactussen die in een figuur waren geplant wat weer mooi uitzag omdat je er door de diepte ook mooi naar kon kijken.

Na drie kwartier zagen we een echtpaar met kinderwagen, tot die tijd waren we alleen en toen we om 2 uur weggingen hadden we alles bij elkaar 4 andere bezoekers gezien. Wel hebben we er nog een kop koffie gedronken en meteen een plan gemaakt voor de rest van de middag. Bij het naar buiten gaan zagen we in de winkel van de tuin een prachtige lage ronde pot met de kleurten zoals we tot nu toe alle bloempotten potten hebben, dus de beurs maar weer getrokken. We zijn uiteindelijk over twee verschillende bergketens, via een omweg dus, weer naar de kust gereden en vandaar maar over de tolweg, om de drukte op de N332 te vermijden, naar Calpe gegaan. Over het weer onderweg is te zeggen dat het ondanks waarschuwingen toch droog gebleven is al was de bewolking soms wel laag, terug aan de kust, ja hoor daar schijnt de zon bijna altijd en nu, laat in de middag ook.
In ons appartement een potje koffie gemaakt, Tonny luistert naar een boek op haar MP4 en ik schrijf dit stukje even en zoek er wat foto's bij en dan is het alweer tijd voor het avondeten. In het restaurant is het een heel stuk rustiger geworden al is er wel weer een groep Franssen bijgekomen.

 Duidelijk is te zien hoe hoog de cactustuin is aangelegd, wij zijn hier even hoog als de bergen op de achtergrond.

Vrijdag 26 september.

Het heeft vannacht geregend en we zijn vanmorgen zelfs wakker geworden van het gedonder boven zee. De regen is in de loop van de ochtend minder geworden maar het blijft miezeren.
Voorlopig ziet het er niet naar uit dat we nog een tochtje zullen maken vandaag of het moet vanmiddag meer gaan opklaren. In de hoop daarop zijn we maar alvast wat tassen gaan inpakken dan hoeft dat vanavond niet meer. Ondertussen ook nog even naar de grote supermarkt geweest om wat etenswaren voor onderweg naar huis te kopen en de grote bloempot met de 6 kleinere een beetje in elkaar gepast om minder plaats in te nemen.

We hadden er echt niet meer op gerekend maar toch werd het gaandeweg de middag steeds beter, de zon kwam door en de lucht was weer blauw geworden maar de auto was ondertussen ook al een beetje ingericht voor de reis. Omdat het zonde was om binnen te zitten heb ik de rolstoel uit de auto gehaald en zijn we op de boulevard gaan wandelen waar men op het strand een stuk met grote vlaggen had afgezet om te kite-surfen. Waarschijnlijk bij gebrek aan wind heeft men maar muziek gedraaid en hadden ze in ieder geval plezier.

We zijn daar op het terras van een ijssalon gaan zitten en hebben mee genoten met een lekker ijsje erbij.

 Wat hebben we NIET gedaan?

Op de rots is een voetpad gemaakt dat soms door een tunneltje gaat om op die manier echt boven op het puntje te komen. Dit pad staat te boek als 'niet te moeilijk'. Omdat ik er met Tonny en de kinderen al eens op was geweest dacht ik dat dit jaar nog eens te doen. Maar in de eerste dagen dat we hier waren was al twee keer tegen de avond een reddingshelikopter bij de van ons uit zichtbare wand geweest. Het was toen nog bloedheet en dat is misschien de reden geweest dat mensen niet goed zijn geworden maar ik heb vanaf dat moment mijn plannetje maar laten varen.
Ook hadden we nog een vochtig natuurgebied willen gaan iets onder Valencia willen bezoeken, het eerste deel van de vakantie was het daar te warm voor daarna is het er niet meer van gekomen.

Zaterdag 27 september

Na een goed ontbijt en de allerlaatste spullen in de auto zetten konden we even na negen uur vertrekken. Het was bewolkt maar droog alleen niet voor lang want na een half uurtje begon het te regenen en dat bleef zo tot vlak voor de rondweg om Valencia. Ondertussen hadden we al twee keer een bui gehad waarbij alle verkeer op de tolweg erg langzaam moest gaan rijden wegens te weinig zicht. Gelukkig klaarde het snel op en werd de lucht mooi blauw met witte wolkjes, nog een keer is het behoorlijk gaan betrekken waardoor we een 'kleine pauze' een uurtje moesten verschuiven. Daarna klaarde het weer op en dat is zo gebleven tot Nimes. Bij Girona was een groot ongeluk met meerdere auto's gebeurd maar nog voor we bij Girona waren werd de omleiding via de navigatie alweer opgeheven. Ongeveer bij Blanes zijn we van de tolweg gegaan met het doel om ergens te gaan eten, eerst vonden we langs een niet te drukke weg een restaurant maar daar zaten wel 6 of 8 trappen voor de deur dus nog wat doorgereden en doorgereden maar we vonden niets en dachten dat we ondertussen te ver van de tolweg zouden zijn. Op dat moment zagen we een restaurant met behoorlijke parkeerplaats in het zicht waar we lekker gegeten hebben. Toen we vertrokken de navigator weer aangezet en wat schetst onze verbazing........ binnen 5 minuten zaten we alweer op de toerit naar de tolweg.  De drukte op de autoweg was beperkt waardoor we ongehinderd tot Nimes konden doorrijden. Op onze hotelkamer nog lekker gegeten van de spullen die we in de koelbox hadden meegenomen en tot slot nog een kopje koffie gezet. Jammer was dat de wifi-verbinding was uitgevallen maar dat halen we wel weer in.

Zondag 28 september

We hebben allebei goed geslapen en zijn om 7 uur opgestaan met het doel om 8.00 uur te kunnen vertrekken. Dat is prima gelukt en de thermoskan is weer vol met lekkere koffie voor onderweg. Ofschoon we in het centrum van Nimes waren hebben we het amfitheater niet gezien, het stamt uit dezelfde tijd dat het Colosseum in Rome werd gebouwd. Al snel zaten we weer op de 'Autoroute de Soleil' waar het op dat tijdstip wel erg rustig was, de automaat dus weer op 130 en rijden maar. Op zondag is er in Frankrijk geen vrachtverkeer en dat is erg goed te merken want het was alleen maar kijken en sturen tot er weer betaald of getankt moest worden. Natuurlijk ook enkele pauzes gehad om een kopje koffie te drinken of boterhammen te eten. Bij onze laatste pauze tegen drie uur gebeurde er nog iets leuks. Terwijl we aan de picknicktafel zaten zag ik hoe een man verwoede pogingen deed om zijn fotocamera op een vuilnisbak te zetten met het duidelijke doel om een foto van hem en zijn vrouw in de zon aan de picknicktafel te maken met de zelfontspanner. Dus liep ik er heen en riep halloooo, waarop de man keek en ik hem in het lopen vertelde dat ik de foto wel zou maken als hij ons dan ook even wilde helpen met een foto maken want ook ik vond geen plek om de camera te zetten. Het we een leuke foto en het echtpaar uit Duitsland was er best tevreden mee. Toen hij met mij meeliep naar onze tafel, toch wel 100 meter bij hun vandaan, zei hij "Ich dachte schon, wer ruft mich da, ich ken hier doch keiner, dasz ist aber sehr net von ihnen". Zijn resultaat staat hier dus.
Normaal gaan we tegen de avond nog ergens eten maar deze keer was dat nergens voor nodig, we schoten zo goed op dat we om tien over zes al thuis waren en wetend dat de frieten in Klimmen erg lekker zijn hebben we daar maar voor gekozen.

                                                                   HOME