13 september
Vanmorgen vroeg uit de veren om niet te laat in Medina-Sidonia aan te komen, natuurlijk wel behoorlijk file gereden rond Malaga maar daarna viel het wel mee. De stukken betaalde autoweg waren praktisch leeg maar de stukken rond steden die gewone autoweg (Autovia) waren, daar was het oppassen geblazen. Toch waren we om 10 uur al in Medina-Sidonia en vonden snel een parkeerplaats waar ook nog ruimte was om de scootmobiel uit te laden. Toen we rond de 'Plaza España' reden zagen we ineens twee grote speciale parkeerplaatsen, dus snel de auto gehaald en hem daar geparkeerd. Dat heeft het voordeel dat de ruimte om de auto heen heilig is want daar heeft men respect voor en dat maakt het in- en uitladen dus echt gemakkelijk. Bij het gemeentehuis, waar we dus voor stonden kreeg ik een plattegrondje waar men op tekende waar de 'Tourist Information' was. We besloten om meteen maar omhoog te rijden, van de scootmobiel werd weer het uiterste gevergd want omhoog is dus ook echt omhoog getuige de uitzichten die we gemaakt hebben al is dat op deze foto niet goed te zien.

 In de auto had ik me eigenlijk al voorgenomen dat ik na drie uur rijden wel een kopje koffie verdiend had maar alle bars zaten nog vol met de mensen die aan het ontbijten waren, op z'n Spaans natuurlijk. Toen we helemaal boven waren stonden er gelukkig al de tafeltjes buiten op het kerkplein van de kathedraal, en we gingen zitten, er werden snel nog wat stoelen verzet om Ton makkelijker te laten afstappen naar een stoel. We zaten nog maar net en hadden de koffie besteld toen de eigenaresse naar me toe kwam en vroeg of ik even mee kwam.
Wat was het geval.... er was vanuit de barrestaurant een trap naar het uitzichtterras en daar had men een traplift voor laten maken. Ik vertelde dat we dit een geweldig aanbod vonden en er gebruik van wilden maken. Dus weer naar buiten en het verhaal aan Ton verteld en we gingen naar binnen waar men ondertussen al een heel bankstel had verhuisd om plaats te maken voor de scootmobiel, Ton op het stoeltje en ......... hij werkte niet. Er werden direct telefoontjes gepleegd en op allerlei knoppen geduwd, helaas het mocht niet baten. Omdat we nu toch al onder aan de trap stonden besloot Ton om dan toch maar de trap te nemen, er was hulp genoeg om ons heen en zodoende zaten we even later op het hoogste terras en genoten van het prachtige uitzicht en de koffie. Om het leed te verzachten kwam de eigenaresse even later met een schaal vol gevulde koeken om bij de koffie te gebruiken.
 

Ondertussen werd er heftig gewerkt aan de traplift door een meneer die er voor gekomen was, en warempel hij kreeg hem aan de praat zodat, toen we weggingen de traplift gebruikt kon worden. Het was overigens een chique restaurant en van alle snufjes voorzien, zo waren er extra brede gangen en deuren voor mensen met een rolstoel en ook het gehandicapten-toilet was van alle snufjes voorzien. En dan te denken dat ook daar de consumpties maar
€ 1,10 kosten.

Eenmaal buiten gingen we verder naar de kathedraal die alleen maar via hoge trappen te bereiken was waardoor Ton maar plaats nam in de schaduw en daar op mij bleef wachten.
Binnen stond dat de entree € 2,50 was maar ik zag niemand en liep dus maar door, maar niet lang want daar kwam de suppoost al aanlopen en mijn geld in ontvangst nam. Toen ik in de kathedraal zelf kwam zag ik direct de trappen naar de toren in en een dun touwtje er schuin voorgehangen. U voelt hem al aankomen, juist, gewoon doen alsof je neus bloedt en de trappen op, oeps dat waren er wel veel en maar hoger en hoger met af en toe een klein raampje naar buiten waardoor je er ook nog wat kon zien. eenmaal boven werd ik getrakteerd op een prachtig uitzicht terwijl de wind om mijn oren floot, die wind was er overigens al op het moment dat we uit de auto stapten. Natuurlijk enkele foto's gemaakt en zelfs een van Ton op het pleintje en Ton een van mij onder de grote klok boven in de toren. Bij het naar onderen komen werd ik, eenmaal onder, op een echte boze Spaanse manier toegesproken door een suppoost dat dit verboden was wat ik gedaan had. Jullie begrijpen wel dat ik plotseling alleen nog maar Nederlands kon spreken!!! En ik had hem nog wel willen vragen hoeveel treden het waren.
 
 

 

Toen we weer naar onderen reden bleken de andere kerken, die we ook hadden willen bezoeken, bijna niet te bereiken en besloten we om naar Arcos te rijden. Het was inmiddels al het middaguur voorbij. We waren erg snel in Arcos want de drie steden die we wilden bezoeken lagen allemaal binnen een straal van 45 km. In Arcos hebben we de auto helemaal onderaan in een parkeergarage gezet en zijn toen omhoog gegaan, ook hier, omhoog is dus echt omhoog. Er mochten helemaal boven alleen auto's rijden die er moesten zijn en zo zagen we een taxi door een smal stukje rijden nadat hij eerst de spiegels naar binnen had laten gaan. Boven hebben we samen leuke herinneringen opgehaald aan 15 jaar geleden toen we er ook waren en nog wat foto's gemaakt. Voor de scootmobiel waren de meeste straatjes niet te doen en zijn we dus weer langzaam, wel via een andere weg maar ook smal, weer naar onderen gereden. Omdat we al erg ver in de siësta zaten zijn we ergens gaan zitten om te eten en daarna meteen doorgereden naar Jerez de la Frontera. We vonden redelijk snel een Ibis hotel en er was nog plaats en nog wel een aangepaste kamer waardoor het verblijf toch iets aangenamer is.
 
Nadat we ons verfrist hadden zijn we maar direct naar het centrum gelopen (gereden) om er even te kijken en op een terras te zitten, de temperatuur was nog 30 graden na acht uur, en dus prima voor een heerlijke serveza en voor Ton natuurlijk een 'Zumo de Naranja'. Vlak voor het echt donker was waren we weer in het hotel en morgen zien we wel verder.

 

Naar de volgende dag

Terug naar het overzicht