21 september
Laat ik vandaag eens beginnen met een heel ongebruikelijke
vraag aan jullie. Hebben jullie een goede huisarts? Ik in
ieder geval een heel erg goede, na een mailtje met een,
overigens geen ernstig, probleem kreeg ik ook weer via de
mail direct een antwoord met advies. Probleem opgelost en ik
zal geen namen noemen maar Frank is een goeie.
We waren vanmorgen op tijd vertrokken naar Granada, de auto
zoals gewoonlijk bij het Alhambra geparkeerd en vandaar de
berg af naar Granada in, dat is overigens nog een hele
afdaling.
|
De temperatuur was 25 graden en dus heerlijk om te
lopen, we gingen door de gezellige winkelstraatjes die soms
wel extreem smal zijn. Zo liepen we door een straatje waar
we geconfronteerd werden met een grote verbouwing en
iedereen een stukje moest omlopen, prima zo, maar niet met
een 25 cm. hoge stoeprand voor de scootmobiel. Het was zo
smal dat draaien ook geen optie was en we waren al aan het
kijken of Ton even van de scootmobiel af kon gaan toen twee
potige kerels uit een winkel kwamen en iedereen maande om
achteruit te gaan. Ze wilden de scootmobiel (225 kg.) wel
even optillen en het was hun echt serieus gemeend. Toen ze
wilden beginnen heb ik ze nog even moeten stoppen om hem
eerst van de motor los te koppelen zodat hij in de vrijloop
staat. Ton wilde er van af gaan maar dat was niet nodig en
de voorkant stond al 25 cm hoger, toen nog de achterkant en
je kunt het geloven of niet maar de scootmobiel, met Ton er
op ging ook van de achterkant er op. Wel was hun aan te zien
dat ze zich behoorlijk verkeken hadden op het gewicht maar
ze keken trots, 'zo dat hebben we toch maar even gefikst'.
|
Wij konden onder dankzegging weer verder, want wij zochten
bij de kathedraal naar een ingang, maar overal eerst een
hoeveelheid trappen en dat werkt dus niet. Na een heleboel
omweggetjes, waarbij we wel een prachtig versierde bar
zagen, kwamen we bij een hoofdingang, maar ook met trappen.
Ik ging de trappen af en vond een gewillig oor bij de dame
van de ticketverkoop, die riep meteen een beveiliger erbij.
Er werd me uitgelegd hoe ik moest lopen en bij welke deur ik
moest zijn, de beveiliger zou daar op ons wachten en naar
binnen laten. Echter er was wel nog een klein probleempje
want na twintig minuten werd de kathedraal gesloten en die
zou om vier uur weer opengaan, of we ons dan maar even
wilden melden. |
|
|
|
We zijn maar op een terras een kop koffie
gaan drinken voor we verder zouden wandelen. Daarna wilden
we weer langzaam richting Alhambra door de wirwar van kleine
straatjes waarbij we de meest prachtige oude winkeltjes
zagen en de gezelligheid die gewoon buiten de bar, op straat
is.
Terug bij de auto de scootmobiel weer ingeladen en alles
vastgesjord, op weg naar de Siėrra Nevada, d.w.z. voorbij
het dorp 'Solynieve ' verder omhoog naar de 'Veleta', al
mogen we niet rijden tot bij de 'Pico de Veleta', de top
dus. Het hoogste punt is 3396 meter en wij komen met de auto
tot ruim 2500 meter, dat is dus echt dicht onder de top.
Vorig jaar waren we er ook en stonden in de wolken,
misschien leuk voor een keer maar we zagen dus niets.
Vanmorgen hebben we de weerberichten uitgebreid bestudeerd
en kwamen tot de conclusie dat er bewolking was maar niet
overal en onder het motto "niet geprobeerd is altijd mis"
zijn we dus omhoog gegaan.
Wachten op de salade.
Erg steile wegen en bochten waar
je U tegen zegt maar het gaat al is het toch wel vaak in de
tweede versnelling (we zijn zwaar beladen), en op een mooie
plek bij een barrestaurant zijn we gestopt om wat te eten.
Eerst een salade, dan vlees met
Patatas a lo
pobre en
ter afsluiting fruit, twee peren met een rare steel eraan
maar zo sappig dat mijn handen helemaal plakkerig waren en
deze moest gaan wassen. |
|
Prachtig toch, dicht onder de 'Pico' en dat bij een
kristalheldere blauwe lucht.
We konden nu eens boven op de bergen kijken.
Het is echt een hele klim zo'n 25 km. steil omhoog maar de
beloning was enorm. Volle zon, alles helder en de uitzichten
adembenemend. Zelf kon ik het niet echt koud vinden al
wilde Ton wel haar meegebrachte fleece vest aan. Veel konden
we er niet doen maar het stalletje waar je een kop koffie
kon krijgen was in ieder geval erg welkom. Wel ben nog een klein stukje omhoog
gegaan zodat Ton een foto van mij kon maken onder de 'Pico
Veleta' Het was ondertussen al half zes geworden en dus tijd
om weer naar onderen (huis) te gaan. Wel nog eens gestopt
bij een mooi uitzicht en toen ik dit wilde gaan fotograferen
vond ik nog een veldje met erg mooie bloemen.
Een prachtige dag waar we nog lang aan kunnen denken en
zeker bij het zien van die foto's met de 'Pico' tegen een
heldere blauwe lucht.