21 september

Laat ik vandaag eens beginnen met een heel ongebruikelijke vraag aan jullie. Hebben jullie een goede huisarts? Ik in ieder geval een heel erg goede, na een mailtje met een, overigens geen ernstig, probleem kreeg ik ook weer via de mail direct een antwoord met advies. Probleem opgelost en ik zal geen namen noemen maar Frank is een goeie.

We waren vanmorgen op tijd vertrokken naar Granada, de auto zoals gewoonlijk bij het Alhambra geparkeerd en vandaar de berg af naar Granada in, dat is overigens nog een hele afdaling.

 

De temperatuur was 25 graden en dus heerlijk om te lopen, we gingen door de gezellige winkelstraatjes die soms wel extreem smal zijn. Zo liepen we door een straatje waar we geconfronteerd werden met een grote verbouwing en iedereen een stukje moest omlopen, prima zo, maar niet met een 25 cm. hoge stoeprand voor de scootmobiel. Het was zo smal dat draaien ook geen optie was en we waren al aan het kijken of Ton even van de scootmobiel af kon gaan toen twee potige kerels uit een winkel kwamen en iedereen maande om achteruit te gaan. Ze wilden de scootmobiel (225 kg.) wel even optillen en het was hun echt serieus gemeend. Toen ze wilden beginnen heb ik ze nog even moeten stoppen om hem eerst van de motor los te koppelen zodat hij in de vrijloop staat. Ton wilde er van af gaan maar dat was niet nodig en de voorkant stond al 25 cm hoger, toen nog de achterkant en je kunt het geloven of niet maar de scootmobiel, met Ton er op ging ook van de achterkant er op. Wel was hun aan te zien dat ze zich behoorlijk verkeken hadden op het gewicht maar ze keken trots, 'zo dat hebben we toch maar even gefikst'.

 

Wij konden onder dankzegging weer verder, want wij zochten bij de kathedraal naar een ingang, maar overal eerst een hoeveelheid trappen en dat werkt dus niet. Na een heleboel omweggetjes, waarbij we wel een prachtig versierde bar zagen, kwamen we bij een hoofdingang, maar ook met trappen. Ik ging de trappen af en vond een gewillig oor bij de dame van de ticketverkoop, die riep meteen een beveiliger erbij. Er werd me uitgelegd hoe ik moest lopen en bij welke deur ik moest zijn, de beveiliger zou daar op ons wachten en naar binnen laten. Echter er was wel nog een klein probleempje want na twintig minuten werd de kathedraal gesloten en die zou om vier uur weer opengaan, of we ons dan maar even wilden melden.

 

We zijn maar op een terras een kop koffie gaan drinken voor we verder zouden wandelen. Daarna wilden we weer langzaam richting Alhambra door de wirwar van kleine straatjes waarbij we de meest prachtige oude winkeltjes zagen en de gezelligheid die gewoon buiten de bar, op straat is.
Terug bij de auto de scootmobiel weer ingeladen en alles vastgesjord, op weg naar de Siėrra Nevada, d.w.z. voorbij het dorp 'Solynieve ' verder omhoog naar de 'Veleta', al mogen we niet rijden tot bij de 'Pico de Veleta', de top dus. Het hoogste punt is 3396 meter en wij komen met de auto tot ruim 2500 meter, dat is dus echt dicht onder de top.
Vorig jaar waren we er ook en stonden in de wolken, misschien leuk voor een keer maar we zagen dus niets. Vanmorgen hebben we de weerberichten uitgebreid bestudeerd en kwamen tot de conclusie dat er bewolking was maar niet overal en onder het motto "niet geprobeerd is altijd mis" zijn we dus omhoog gegaan.

Wachten op de salade.

Erg steile wegen en bochten waar je U tegen zegt maar het gaat al is het toch wel vaak in de tweede versnelling (we zijn zwaar beladen), en op een mooie plek bij een barrestaurant zijn we gestopt om wat te eten. Eerst een salade, dan vlees met Patatas a lo pobre en ter afsluiting fruit, twee peren met een rare steel eraan maar zo sappig dat mijn handen helemaal plakkerig waren en deze moest gaan wassen.

Prachtig toch, dicht onder de 'Pico' en dat bij een kristalheldere blauwe lucht.

We konden nu eens boven op de bergen kijken.

Het is echt een hele klim zo'n 25 km. steil omhoog maar de beloning was enorm. Volle zon, alles helder en de uitzichten adembenemend. Zelf kon ik het niet echt koud  vinden al wilde Ton wel haar meegebrachte fleece vest aan. Veel konden we er niet doen maar het stalletje waar je een kop koffie kon krijgen was in ieder geval erg welkom. Wel ben nog een klein stukje omhoog gegaan zodat Ton een foto van mij kon maken onder de 'Pico Veleta' Het was ondertussen al half zes geworden en dus tijd om weer naar onderen (huis) te gaan. Wel nog eens gestopt bij een mooi uitzicht en toen ik dit wilde gaan fotograferen vond ik nog een veldje met erg mooie bloemen.
Een prachtige dag waar we nog lang aan kunnen denken en zeker bij het zien van die foto's met de 'Pico' tegen een heldere blauwe lucht.

Naar de volgende dag

Terug naar het overzicht