3 oktober
Op zondag zijn hier in Spanje de wegen relatief rustig en
daar hebben we op onze eigen manier van geprofiteerd.
We zijn vanmorgen op weg gegaan naar El Chorro bij de Presa
del Chorro (stuwmeer), niet dat we zo nodig bij een stuwmeer
moesten zijn maar er is iets heel bijzonders te zien waar
Tonny en ik in 1992, vlak voor het helemaal gesloten werd, al
zijn geweest.
Om het spectaculaire van dit pad te ervaren moet je echt de
filmpjes bekijken waarvan de link onder aan deze pagina
staat. (2 filmpjes)
Onderstaand stuk is uit de Wikipedia van internet.
Caminito del Rey
El Caminito del Rey ("Het Koningspad") is een
vervallen wandelpad dat loopt van
Álora in
Málaga (Spanje)
naar Campillos door de
El Chorro-kloof. De naam wordt vaak afgekort tot El
Camino del Rey.
Geschiedenis
In 1901 werd duidelijk dat men een pad nodig zou hebben
om spullen tussen de
Chorowatervallen en de
Gaitanejowatervallen te transporteren. Na vier jaar
bouwen werd in 1905 het pad geopend. In 1921 gebruikte
Alfons XIII van Spanje het pad om de dam
Conde del Guadalhorce te openen, waarna het pad bekend
werd onder zijn huidige naam.
In de 20ste eeuw raakte het pad in verval, waardoor veel
delen in gevaarlijke staat verkeren. Het pad is 3 kilometer
lang, ongeveer een meter breed en bevindt zich 100 meter
boven de naastgelegen rivier. Op vrijwel geen enkele plaats
bevinden zich leuningen. Op sommige plaatsen bestaat het pad
slechts uit een smalle metalen balk. In 1992 werd het pad
officieel gesloten, om te voorkomen dat mensen het pad nog
steeds betreden is het eerste stuk van het pad gesloopt.
Desondanks weten avonturiers de weg naar het pad nog steeds
te vinden.
Vier mensen overleden in twee ongelukken in 1999 en 2000, in
februari 2010 is er een 24 jarige Zwitserse bergbeklimmer
overleden na een val.
In 2006 sprak de regionale overheid van
Andalusië over een restauratieplan. De kosten werden
toen geraamd op 7 miljoen euro.
Natuurlijk zijn we eerst onder
langs de rivier gereden om het pad vanaf rivierhoogte te
bekijken, in één woord indrukwekkend, we hebben de auto een
heel eind verder kunnen parkeren waarna ik het hele stuk ben
teruggelopen om wat foto's voor jullie (en ons) te maken.
Dit zijn een paar foto's om jullie een idee te geven waar de
mensen lopen die in de film te zien zijn. Tonny en ik hebben
een heel eind van deze route gelopen maar waren verstandig
genoeg om op de plaats waar alleen nog maar twee ijzeren
balken en geen leuning meer was om te keren. We zijn
vanmiddag wel nog tot de slagboom gereden (vanwaar het nog
een heel eind lopen is tot bij het begin van het pad) en
zagen dat zelfs voor de scootmobiel geen ruimte meer was
langs de slagboom omdat er toch nog veel motorrijders langs
gingen is het over de hele breedte tussen twee rotsen
afgesloten.
 |
 |
 |
 |
Wel zijn we nog naar het uitzichtpunt op het stuwmeer gegaan
om daar wat te eten en te drinken. Het was voor Ton een hele
moeilijke weg er heen, eerst een eind lopen met de rollator
over een zanderig met keien vlak gemaakt stuk omdat ik de auto met geen mogelijkheid dichterbij kon
parkeren, en toen erg steil omlaag over grote ongelijke
plavuizen. En omdat we eigenlijk ook wel naar de wc moesten
bleken dat weer zes trappen omhoog, gelukkig met leuning.
Eenmaal binnen in het restaurant was dit ook weer allemaal
ongelijk doordat er steeds wel iets was aan- of bijgebouwd.
Maar we vonden zo vlak voor de siësta wel nog een mooie
plaats omdat de 'eters' nog moesten komen. Het hele
restaurant, dat over drie lagen langs de berg verdeeld was,
was helemaal opgemaakt met hoeden, koffers, tassen en andere
opbergmogelijkheden van riet. Ook veel oude werktuigen van
hout en natuurlijk de koppen van wilde zwijnen, berggeiten
enz. waren volop aanwezig.
Het uitzicht op het stuwmeer waar zelfs met waterfietsen en
roeiboten gevaren mocht worden was erg mooi om te zien.
Toen we weer terugwaren bij de auto zijn we nog een beetje
doorgereden om ook een nog hoger gelegen stuwmeer vanaf
grote hoogte te bekijken. Om onze route te vervolgen moesten
we eerst weer een behoorlijk stuk terugrijden voor we weer
op de juiste weg zaten. Het was uiteindelijk een wel erg
smalle weg geworden die we aan het rijden waren maar
gelukkig geen inhalers of tegenliggers.
We reden door en langs allemaal kleinere olijfboomgaarden,
waar we ook nog een man met zijn zoon zagen die de olijven
met de hand aan het plukken waren. Natuurlijk loont het voor
deze kleinere boeren niet om een pluk- of schudmachine aan
te schaffen.
Midden in een dal keken we omhoog tegen een lange rij van
windmolens op het hoogste punt van de hele bergketen waarna
onze ogen in het dal op iets anders stuitte. In eerste
instantie dachten we aan een erg grote plastic kas maar toen
ik er een foto van maakte met de lens op maximum tele zagen
we pas dat dit een enorme hoeveelheid zonnecellen waren met
in het midden een grote stal voor varkens of runderen, die
altijd ergens ver weg van de bewoonde wereld staan en
herkenbaar zijn aan de voedersilo's die er bij zijn en op de
voorgrond nog een kleine boomgaard van olijfbomen.
 |
 |
Toen we zo door deze mooie omgeving reden schoot ons te
binnen dat we ook nog een grote tros druiven in de koeling
bij ons hadden dus parkeerden we de auto bij zo'n kleine
boomgaard met erg oude bomen om ze daar in alle rust op te
peuzelen. Aangezien we onze terugreis via een behoorlijke
omweg hadden ingepland waren we nog steeds meer dan honderd
kilometer van huis. We zijn nog stuk door de bergen blijven
rijden totdat we bij een grotere weg kwamen die weer een
aansluiting had op de autoweg. We kwamen op een gegeven
moment langs Cártama waar we ook eens een vakantie hebben
doorgebracht en de enige buitenlanders waren in het, toen
nog, kleine dorpje en door de bevolking verwend werden. Er
was op een moment geen waterdruk genoeg om ons huisje, en
dat van een aantal anderen, van water te voorzien zodat we
naar onder in het dorp moesten om in de rij te staan voor
het water. Maar dat ging niet door, de verantwoordelijke man
voor het water zorgde ervoor dat we meteen aan de beurt
waren en als we niet hadden ingegrepen dat was het water ook
nog door anderen naar boven gebracht. Ook dachten we er toen
goed aan te doen door 's avonds naar het plaatselijke
restaurant met bar te gaan om meer Spaans te kunnen spreken
maar ook dat ging niet door. De jeugd kwam naar ons toe om
met ons het geleerde Engels te kunnen spreken, zo zie je
maar hoe het hier in Spanje kan lopen of gaan.
En hier de link naar twee filmpjes over het
'Caminito del Rey'.
En klik meteen op groot beeld om niets te missen.
http://www.youtube.com/watch?v=NXrVG7aoizc
Nederlandse cameraman, 8½ minuut en spannend uit 2004.
http://www.youtube.com/watch?v=y1Nd1qtk1Go&feature=related 9½
minuut uit 2010 EN BLOEDSTOLLEND.
