8 september

De wind is gaan liggen en de zon schijnt nog steeds uitbundig waarbij de temperatuur steeds rond de dertig graden blijft. We besluiten om naar de iets hogere bergen in te gaan in het gebied van 'Las Alpujarras' en de 'Siërra Nevada'.

We besloten omdat we toch tijd genoeg hebben om te autoweg te vermijden en alles binnendoor te rijden. Dat betekent dat we begonnen met bijna vijftig km. direct langs de zee te blijven gaan, een weg die vroeger overvol was maar door de komst van de grote nieuwe autoweg heel erg rustig is geworden. Prachtig om zo lang, zo dicht bij de zee te kunnen rijden. Wat minder gunstig was dat we door het centrum van Motril moesten rijden om verder omhoog te kunnen maar toen we dat hadden gehad was het weer heel prettig rijden op wegen waar nagenoeg geen verkeer meer komt.

Zo kwamen we bij Vélez de Benaudalla langs het stuwmeer dat we in de loop van de vele jaren hebben zien bouwen. Het is bijna onvoorstelbaar dat daar waar nu zo hoog het water staat vroeger heel in de diepte we de grote vrachtwagens en nog grotere betonauto's, voor dat beton had men in de diepte een speciale fabriek gebouwd, als speelgoedautootjes zagen rijden. Is het toeval dat hier drie Berlingo's staan?

En zo reden we steeds hoger en hoger tot we bij de kleine dorpjes kwamen, we waren inmiddels de 1600 meter al ruim voorbij. De kleine plaatsjes die daar zo prachtig tegen de bergwanden zijn geplakt worden toch wel veel bezocht door toeristen, zo is Pampaneira zeker een druk bezochte plaats. Men leeft er van het weven van eenvoudige maar wel erg mooie tapijten. Verder is er dus genoeg voor toeristen, overal is wel een plekje waar je wat kunt eten of drinken waar wij natuurlijk ook gebruik van hebben gemaakt want we waren inmiddels ook al een hele tijd onderweg.

In dit dorpje waar ook alles zo dicht op elkaar gebouwd is heeft men stukken van straatjes bij het huis getrokken d.w.z. de verdieping. Men maakte van paaltjes een speciale constructie en vulde die op met kleiner hout en daarna beton. Op deze manier maakte men een extra stukje leefruimte waar natuurlijk ook weer veel groene planten staan en het straatje een stukje overdekt is geworden.

Omdat de straatjes ook hier extra smal zijn en het water uit het hoger gelegen gebied toch omlaag moet heeft men er wat op gevonden. De randen van de straatjes zijn te belopen of te berijden (je weet niet wat je ziet) en in het midden is dan een soort goot waardoor het water weg kan. Ik zag dus een oude heer die toch maar even moest plassen in de goot en ook een vrouw die het schrobwater er ook in gooide ofschoon ik denk dat dit niet de bedoeling is.

Verder rijdend zagen we nog een man die zijn kratten om de druiven in te doen op z'n ezel naar zijn land bracht. In dit gebied zijn erg veel bronnen, maar geen echte, het zijn eigenlijk communicerende vaten van water uit de nog veel hoger gelegen Siërra Nevada die ondergronds hun weg hierheen vinden. Doordat er altijd wel ergens nog sneeuw ligt op de hoogste punten, ook hartje zomer, blijft men verzekerd van water. Dit is overigens ook de reden waarom het Alhambra in Granada  juist op die plaats ooit is gebouwd. Ook daar is men verzekerd van eeuwig water, en dat wist men dus ook al in 1377 toen men begon met de bouw.

Zo kwamen we ook door Trevelez, het hoogst gelegen dorp van Spanje. Hier is de lucht zo speciaal dat men er massaal de hammen droogt die dan een heel speciale smaak krijgen en werkelijk zo zacht is dat hij bijna smelt op je tong. Het kost wat maar dan heb je ook wat. We zijn hier dit jaar niet gestopt, andere jaren stopten we hier om een kleinigheidje te eten maar dat was dus al gebeurd.

Van hieruit zijn we doorgereden om door de Siërra Nevada weer richting huis te gaan. ook dit leverde weer de prachtigste vergezichten op omdat het zicht de laatste twee dagen weer beter is geworden.

Vanavond zijn we al vroeg gaan eten,half negen, omdat we toch een foto wilden maken van het restaurant aan de rand van de zee en na negenen wordt het ook hier donker.