Op een van onze ritten door de bergen kwamen we in contact met een Zwitserse man die ons vertelde over een warmwaterbron in Santa Fe, een plaats ten westen van Granada. De bron zou aanhoudend 45^o C. warm mineraalwater leveren. Met de auto zou je er vlakbij kunnen komen en dit was dus de reden dat we informatie gingen inwinnen, als eerste onze vriend Carlos gebeld. Hij was er ooit geweest maar had toen bij iemand in de auto gezeten die precies wist waar dat was maar had later geen flauw idee meer hoe ze er gekomen waren. Maar de bron in Alhama de Granada zou makkelijker te vinden zijn als we daar zouden zijn.
Goed, we zijn dus op weg gegaan naar Santa Fe en op diverse plaatsen gevraagd maar geen afdoend antwoord gekregen en eer we bij de Oficina de Turismo waren had men ons al drie keer de verkeerde weg gewezen. Eindelijk terecht gekomen bij de Oficina de Turismo bleek deze gesloten, wel liepen nog enkele mensen voor me naar de achterkant maar dicht was dicht en ook deze mensen konden me geen informatie geven.

We gingen onze eigen kaart bestuderen en dachten iets gevonden te hebben en zijn in die richting gereden, een prachtige rit door niets anders dan velden met asperges en andere groenten waaronder ook veel uien. Wat we tot nu toe niet hebben kunnen plaatsen waren de vele grote schuren die met open bakstenen of met wat houten planken waren dichtgemaakt. Het was heel duidelijk dat hierin iets gedroogd moest worden waar veel lucht en of wind bij moest komen.

Op de weg naar Alhama de Granada, dat nog een heel eind rijden was, zagen we steeds meer olijfbomen en graanvelden, prachtig om te zien.

    Het is alsof men een wedstrijdje wil doen wie het mooiste 'Welkom bord' plaatst bij de ingang van het dorp, dit is in ieder geval er mooi.

Dit is het beeld van de natuur zoals dat te zien is vlak voor je in Alhama de Granada komt, en natuurlijk hadden we het geluk met de helderheid van de blauwe lucht met zijn mooie witte wolken. Op de achtergrond zijn nog enkele bergtoppen te zien terwijl wij hier ook al op grote hoogte waren.

We voelen ons echt bevoorrecht om in deze natuur te kunnen en mogen rijden, je voelt je soms echt klein worden.

Omdat we al eerder in Alhama de Granada waren geweest toen we twee jaar geleden de rozijnenroute gereden hadden wisten we een leuk restaurantje met een voor ons gereserveerde parkeerplaats voor de deur. We hebben natuurlijk vaak het geluk dat er speciale parkeerplaatsen zijn waar we met onze ontheffing mogen staan terwijl iedereen zijn rondjes rijd om een plekje te vinden. De keuze uit de mogelijkheden van het 'menu del dia' waren voor ons snel bekeken, ik nam vis maar had niet gerekend op zo'n grote lap. Hoe groot moet deze vis wel niet zijn geweest? De plak was ongeveer 1 cm. dik en dus beslist niet iets om in een holle kies te duwen, overheerlijk en zeker met een lekkere pot bier erbij.

Bij het binnenrijden van het dorp zagen we op een grote hoge muur een bord hangen met de tekst dat Alhama de Granada een stad met mineraalwater was. Na het eten heb ik de scootmobiel in elkaar gezet en zijn we een stukje gaan rijden al was dit op de authentieke bestrating niet altijd even gemakkelijk. We waren wel snel bij de bron en zijn toen naar het uitzichtpunt op het dal gereden.

De plek vanwaar ik deze montagefoto maakte was loodrecht omlaag en nog vele malen dieper als de wand aan de overkant. Jaren geleden ben ik eens naar beneden gewandeld om daarna eens omhoog te kijken, maar dan ben je echt klein.

De oorspronkelijke watermolen die in het dal stond, helemaal linksonder, is nu ver ingestort en van het bijbehorende gebouw met de tekst "San Francisco de Harie???? is het dak ook al op sommige plaatsen open. Misschien is het wel een soort klooster geweest.

Ik ben natuurlijk niet de enige die foto's maakt.

En dit was het resultaat.

Het straatnaambord herinnert aan betere tijden.

We zijn nog een stukje door het dorp gegaan waar je kunt zien dat ook hier mensen zijn die echt van bloemen houden want het onderhoud is gigantisch en dat moet je er dan maar voor over hebben. Het straatje is typisch voor een klein dorp, de auto's tegen het huis zodat een bestelauto er ook nog doorheen kan komen. Het gebeurde vandaag tot twee keer toe dat Ton ergens stond te kijken er weg moest zodat een auto de bocht kon maken naar een smal straatje in.

De bloemen groeien op sommige plaatsen zomaar uit de muur.

Of zomaar een boom met mooie witte bloemen tegen een huis.

De verdere weg naar huis ging door een ander tuinbouwgebied waar we eerdere jaren ook al vaker doorheen gereden waren. Soms zag je op plaatsen waar geploegd was gewoon Limburgse klei, even bruin. In dit gebied met zijn vruchtbare grond wordt alles in het groot gedaan, sla gaat met ongeveer 50.000 plantjes de grond in en wordt automatisch van genoeg water voorzien. Zo ook de uitgestrekte velden met alleen maar stokken waar boontjes onder groeien zo ver als je kijken kunt. Op deze weg is het bijna onmogelijk om te stoppen, gewoon omdat er nergens een uitwijkmogelijkheid is of je moet het veld in rijden.
De verdere weg terug naar de kust is dus alleen maar omlaag en omlaag tot je oren er van klapperen, gelukkig is die weg enkele jaren geleden helemaal voorzien van nieuw asfalt waardoor de rit toch niet zo moeilijk is. En eenmaal aan de kust is het autoweg tot bijna thuis.