Het is een aantal jaren geleden dat we deze trip ook maakten, toen min of meer per ongeluk en nu om te zien of ook deze weg er beter op was geworden. We moesten via Rubit naar het hoogste punt van de berg en mochten weer eens blij zijn met onze airco nu de temperaturen weer naar de dertig en soms zelfs even daarboven lagen. Vanaf dit hoge punt volgden we de weg in de richting van Orgiva maar bij de splitsing naar Alcazar hebben we de weg naar dit dorpje gevolgd. Het ligt helemaal in de diepte van het dal en alleen via ontelbaar veel haarspeldbochten te bereiken.

We konden ons ook nog goed herinneren en zagen dit nu weer, de meeste mensen moeten hun auto nog voor het dorp langs de weg parkeren omdat dit in het dorp niet kan. We reden door dit straatje en moesten bij de bocht gelijk weer steil omhoog door een even smalle straat. Toen we buiten het dorp kwamen reden we direct over een weg waar wel ooit een wals had geprobeerd er iets vlaks van te maken. De boeren die naar hun veld gaan hebben grote 4-wiel aangedreven auto's of rijden met een tractor die voorzien is van rupsbanden om ook in de hellingen te kunnen werken. Die rupsbanden laten ook hun sporen na en zodoende konden we niet harder dan 15 of hooguit 20 km. per uur rijden.

Aan de andere kant van het dal zagen we hoe mooi ze daar de boomgaarden hadden aangelegd. Aan de kant waar wij reden zal dat ook zo zijn geweest alleen konden we dat niet zien, wij zagen hoofdzakelijk olijfbomen afgewisseld met amandelboomgaarden.

Dit is dus wat je echt naast je ziet, heel veel uitgebloeide mimosastruiken en een gigantische stofwolk achter je.

Het leek een weg zonder einde maar aan 7 kilometer erg langzaam rijden komt ook een einde, in Torvizcon waar we nu aankwamen was ook weer duidelijk te zien dat de huizen tegen de helling staan. We zijn er op een terrasje gaan zitten in de schaduw van een boom en ik ben de bar ingegaan om wat te bestellen. gelukkig kon de mevrouw voor Ton wat sinaasappels uitpersen voor een glas vers sinaasappelsap.
Om ons heen werd druk gewerkt om reclameslogans voor de komende gemeenteraadsverkiezingen in Andalusië boven de weg te spannen.

In het midden van het parkje, helemaal onder de bomen, zaten de 'pensionistas' van het dorp. Vermoedelijk hadden ze hun monden vol over de komende verkiezingen. Ze vertelden ons dat ze hier elke dag kwamen zitten en zo te zien deden ze dat met veel plezier. Toen ik vroeg of ze er bezwaar tegen hadden als ik een foto van hun samen zou maken kwam er een volmondig, natuurlijk mag dat. Ik kreeg zelfs het idee dat sommigen hun buik probeerden in te houden om iets vitaler uit te zien.
Hierna zijn we via Orgiva weer naar de autoweg gereden en dan is het gemakkelijk rijden tot Carchuna, een paar kilometer vóór Castell de Ferro.

Toch zullen we nog eens de afslag naar Alcazar nemen maar niet om er doorheen te rijden maar om even te parkeren bij de andere auto's, zodat ik te voet naar het dorpje kan om er een paar foto's te maken.