's Morgens vroeg, Castell de Ferro badend in zonlicht met een mooie blauwe zee. Dit weer nodigde ons uit om naar een dorpje te gaan dat hoog in de bergen maar ter plekke toch weer in een diep dal ligt, Alcazar. Op 8 mei zijn we al door dit dorpje gereden met zijn bijna onmogelijk smalle straatjes om via een bergpad naar Torvizcon te rijden.

 

 

 

 
Terwijl we de weg omlaag via ontelbare bochten begonnen zagen we een boer zijn nieuw te beplanten grondstuk met een rupsvoertuig egaliseren. Het is op deze foto niet goed te zien maar zelfs met paarden was hier niets te beginnen. Met een behoorlijke telewerking was het dorpje mooi te overzien.

 

 

 

 

 
Omdat het dorpje vol met smalle straatjes is moeten de meeste bewoners hun auto direct vóór het dorp parkeren. Overdag zijn natuurlijk veel mensen weg en daardoor was er genoeg parkeerplaats voor ons, zelfs bij het eerste huis. Mooi vol bloemen en een druivenwingerd voor de deur.

 

 

 

Als je dan toch een afdakje boven je deur wilt hebben is een oude voorruit van een auto ook goed.

 

 

 

 

 
Normaal vormt de kerk het centrum van het dorp, hier staat de kerk aan een zijkant, wel met een pleintje ervoor. Op de foto vanuit de hoogte genomen is dit heel duidelijk te zien. Ook is hier het voorrecht van de kerk te zien om de toren niet wit te schilderen.

 

 

 

 

 

Het is een kleurrijk geheel met bloemen langs de weg, op de balkons en veel kleur bij de huizen.

 

 

 
Hier is de veldweg goed te zien die ons na 5 kilometer over de top van de berg zou brengen, alleen niet aan te bevelen voor een auto met slechte schokbrekers. Wij zagen bij de tuinders die daar hun werkplek hebben uitsluitend vierwiel aangedreven grote auto's en rupsvoertuigen die de weg wel wat verder konden om ploegen.

 

 

 

 

 

 
Overal trapjes en schuine opgangen, het huis hierboven 'Caza Azul' met de vele bloemen, de sinaasappelboom voor het huis en een watertappunt was wel heel bijzonder.

 

 

 
De vijgen moeten nog tot het najaar hangen om rijp te worden, ik weet hoe het smaakt om ze vers van de boom te kunnen eten en alleen al de gedachte daaraan doet me het water in de mond lopen.

 

 

 

  

 

 

Toen we de auto een goede plaats hadden gegeven waarbij Ton genoeg overzicht had over alles wat zich daar afspeelde liep ik verder naar het dorp en zag een oudere man achter een hek staan en probeerde een praatje met hem te maken dat maar moeilijk ging omdat hij erg onduidelijk sprak. Hij was gepensioneerd en ouder dan 80 was alles wat ik er uit kreeg.

Toen ik uit het dorp weer omlaag kwam bleek hij mij een gedeelte achterna gelopen te zijn want ineens stond ik weer voor hem. Ik had hem verteld dat ik gekomen was om te fotograferen en waarschijnlijk was hij nieuwsgierig wat ik dan wel wilde fotograferen.

Weer probeerde ik wat met hem te praten maar het was en bleef erg moeilijk. Ik vroeg of hij het goed vond dat ik een foto van hem zou maken en dat viel in de smaak want er kwam een brede lach waarbij de drie tanden die hij nog ergens in zijn mond had wel heel duidelijk te zien waren. Toen ik de foto gemaakt had en hem het resultaat liet zien door de camera helemaal in de schaduw te zetten kwam er weer een brede en tevreden grijns op zijn gezicht.

 

 

 

Bijna bij de auto gekomen hoorde ik ineens een gebalk boven me en keek zomaar recht in de ogen van een ezel.

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We moesten op weg naar huis nog even in Casarones zijn vanwege internet. Vanmorgen had ik mijn bloedwaardes aan de trombosedienst in Heerlen doorgegeven en nu moest ik dus hun mail met voorgeschreven hoeveelheden tabletten weer even downloaden.

Ondertussen maakte Ton nog een leuke foto van een doorkijkje in Casarones.

 

Alweer een heel leuke dag gehad met aan de kust prachtig weer en hoog in de bergen veel bewolking.

Naar morgen

Naar overzicht alle dagen