Vandaag zijn we ondanks de bewolking toch de rozijnenroute gaan rijden omdat op zondag de bergwegen het minst druk zijn omdat er geen kleine vrachtautootjes rijden op zondag. Ook zouden we graag de droogbakken voor de druiven nog vol met druiven zien maar daar waren we helaas te laat voor. De route gaat voor het grootste gedeelte door het natuurgebied 'de Axarquie'. De eerste stop was in Moclineo dat zelfs een mooie stadspoort heeft laten maken.

 

 

 

 

Op dit bord heeft men nog eens in twee talen geschreven wat de route inhoud en verdere gegevens over het dorp. En natuurlijk ook de route zelf nog eens mooi in beeld gebracht.

 

 

 

 

Onderweg zie je overal deze droogbakken tegen de zonnige hellingen staan, ze worden voorzichtig met druiven gevuld en deze worden heel vaak gedraaid tot ze helemaal droog en dus rozijnen zijn geworden. Puur, dus zonder zwavel en dergelijke die er bij machinale bewerking aan worden toegevoegd.

Helemaal als laatste hebben we nog wat foto's geplaatst van 19 sept 2009 toen we deze route ook helemaal gereden hebben, maar toen met gevulde bakken.

 

 

 

Bij de ingang naar het dorp staat deze fontein met een grote druiventros in het midden.

 

 

 

Almachar is wel het grootste centrum waar de druiven worden gedroogd in de droogbakken maar ook van andere plaatsen worden ze aangevoerd om van hieruit verpakt en wel Europa ingaan.

 

 

 

 

Een van de verkooppunten van de rozijnen waar men ook olijfolie verkoopt, maar dan wel in het groot b.v. in een tankauto.

 

 

 

We hadden het geluk om in het centrum, waar in het weekend natuurlijk alles is vol geparkeerd omdat men niet naar het werk is, toch een gereserveerde plaats te vinden zodat ook Ton met de rollator mee kon komen kijken. Ze stonden met z'n zevenen voor de bar om te "tanken", de flesjes bier werden gebracht. Een geweldig leuk gezicht om ze daar te zien staan.

 

 

Nog leuker werd het toen we een veulen zagen dat gewoon met de stoet mee liep.

 

 

 

Toen men het drankje op had ging de stoet weer verder door het dorp.

 

 

 

Grappig is ook wel deze mooie wegwijzer in het dorp, door de pijl te volgen komt u op de begraafplaats, het voetbalveld, het sportcomplex, de school, het zwembad en het verblijf voor de ouderen.

 

 

 

Ook deze gemaakte waterval laat wat van de welvaart in dit dorp zien.

 

 

 

Verder op weg van deze route kwamen we bij Cutar, een mooi wit bergdorpje.

 

 

 

En zo ziet het uit als je er een beetje op kunt kijken. Wij waren er even gestopt om te zien of er bij de ingang of uitgang van het dorp misschien een restaurant zou zijn maar dat zagen we niet. In de volgende dorpjes waar we doorheen gingen waren wel restaurants en we konden lege tafeltjes zien maar nergens een parkeerplaats te ontdekken en die is voor ons onontbeerlijk. Bij een van de laatste bergdorpjes waar we kwamen, Benamargon, zagen we een restaurant en een parkeerplaats er tegenover. Het was echt een barrestaurant waar de bevolking een hapje kwam eten en de mannen even een biertje kwamen drinken en dat troffen we binnen ook zo aan. We vroegen of we er konden eten en dat was meteen geregeld, een wit papieren tafellaken, het bestek en brood samen met de bestelde drank stonden al snel op tafel. De bestelde vissoep zat boordevol met stukjes vis en heel veel schelpjes die al open waren. Alles ook het hoofdgerecht was erg lekker en genoeg, de mensen die weer weggingen, het was er net een duiventil, zeiden ons vriendelijk goede dag. Als toetje kregen we een stukje chocoladetaart met slagroom. We waren tevreden en zeker toen ik de rekening betaalde en maar 14, 00 hoefde te  betalen.

 

 

 

Bij Comares, het hoogste dorp waar we doorkwamen had de gemeente deze druivenformatie geplaatst boven een afbeelding van enkele gebouwen als een soort welkom.

 

 

 

 

Weer anderen hadden dit tegeltableau gemaakt en geplaatst als kunstwerk. Comares ligt inderdaad helemaal op het hoogste punt van dit rotsgebergte en omdat we deze route nog eens bij veel zon zullen rijden gaan we er dan echt even naar toe om van het enorme uitzicht te kunnen genieten..

 

 

 

Ook zagen we onderweg nog een bron met drie kranen, er stond een tegel bij met de tekst Fuente Sana, een heftige bron.

 

 

 

Onderstaande foto's zijn van 2009 omdat het proces van drogen, keren en knippen van de rozijnen dit jaar al voorbij was.

 

 

De druiventrossen zijn nog duidelijk herkenbaar.

 

 

 

Ze liggen nu ook nog gewoon op de stenen, het dakje kan er op gezet worden als de hitte te groot wordt of bij regen.

 

 

 

Ze worden niet alleen veel gedraaid maar ook verplaatst naar gelang ze klaar zijn voor verkoop.

 

 

 

Laat de zon maar schijnen heeft deze boer gedacht.

 

 

 

Als allerlaatste behandeling komen ze op papier te liggen en zijn ze al van de takjes los getrokken.

Jammer genoeg kon ik geen foto meer vinden van het knippen van de druiven die rozijn moeten worden. Ze worden heel voorzichtig geknipt en in kistjes gelegd die de ezels naar de auto brengen, er mag geen enkele beschadiging aan een druif zitten. Ze worden daarna nog een keer helemaal gecontroleerd voordat ze tros voor tros voorzichtig op de grond gelegd worden om te drogen.

 Naar morgen

Naar overzicht