zondag 16 juni 2019

Vanmorgen dus een poging gewaagd om de 'Raggaschlucht' te beklimmen

 

 

Alleen al het lopen bergop naar de kassa was zwaar, ondanks het vroege tijdstip scheen de zon al hard brandend op mij en alle anderen die al op weg naar boven waren. Het verschil was dat de anderen een veel hoger tempo er in hadden. Al snel kwam ik bij de snel stromende smalle rivier aan die moest zorgen voor de afwatering. Nog honderd meter verder begon het pad dat overal aan de wand was vastgemaakt met twee leuningen of maar één en een geplastificeerde kabel aan de andere kant. Steeds het bulderend geweld van het omlaagkomende water naast je en op plaatsen waar het ook nog een bocht moest maken zelfs met veel stuifwater.

 

Duidelijk is hier te zien dat je door een kloof loopt.

 

 

 

 

Op de foto is duidelijk te zien hoe het water in de loop van miljoenen jaren strepen in de wand maakte en door het uitslijten naar beneden dus ook steeds dieper wordt.

 

  En af en toe even omkijken om te zien hoeveel je alweer omhoog bent gegaan.

En nog maar eens omkijken, er komt haast geen einde aan het omhoog klimmen. Totdat ik op een punt kwam waar 4 lange trappen achter elkaar bijna recht naar boven gingen. Een jonger echtpaar dat me snel inhaalde zag me twijfelen en zei "daar boven is het, je bent er bijna". Gelukkig was het mijn gezonde verstand dat me vertelde om terug te gaan en geen risico's te nemen. In de consternatie ben ik vergeten om een foto omhoog te maken waarop de trappen te zien waren, jammer.

 

Op deze foto ben ik alweer bijna beneden en kon ik bij de kassa mijn drinkflesje opnieuw vullen met drinkwater.

 

 

 

Na de lunch zijn we naar een panoramastraat gereden, dit zijn tolwegen in particulier bezit. Het bijzondere is hier dat er van onder tot boven overal grote watervallen zijn.

 

Een kaartje waar alle watervallen op aangegeven zijn met de hoogte waarop je dan bent.

 

Enkele voorbeelden want je mocht niet overal stoppen omdat de wegen soms te smal waren. Er waren plaatsen waar de weg over een heel grote afstand te smal was voor twee auto's en de oplossing was dan een verkeerslicht met een maximale wachttijd van wel 20 minuten. Gelukkig stond er dan een klok bij die keurig van 20 naar 0 afliep.

 

Op bijna 2000 meter is een stuwmeer met als bijzonderheid dat de muur van de stuw 200 meter hoog is en het water op die plaats dan ook 200 meter diep is.

 

 

 

Wij zijn hier blijven staan en Tonny is vanwege de harde koude wind in de auto gebleven.

 

Niet voor misverstanden vatbaar, 130  en 1920 meter hoog.

 

 

 

Op de weg naar beneden konden we nog even parkeren om deze waterval ook nog te fotograferen.

 

Naar morgen