De entreekaart

Vanmorgen onze geplande tocht naar de plek waar het hele jaar door op 3000 mtr hoog geskied kan worden. "De Möltaler gletscher"  We werden goed geholpen door het personeel en we konden de auto heel dicht bij de buis met trein parkeren. Het was een heel apart gevoel om met hoge snelheid in 9 minuten naar 2200 gebracht te worden. De trein was behoorlijk bezet en wij kregen voor ons alleen een heel compartiment en zowel bij het in- als uitstappen waren er steeds mensen bij om te helpen.

En dit was het eerste dat we zagen, het eerste stukje vlak en daarna kiezel. Gelukkig trok de motor van de scootmobiel er wel goed doorheen.

We konden nu verder naar de 3000 mtr. en men stond gereed om te helpen maar we hebben het niet gedaan omdat de scooter dan zo'n 30 cm opgetild moest worden en boven er ook weer zo uit. Het moet gezegd zijn, men was echt goedwillend om hulp te bieden maar we zagen het niet zitten. We zijn een eindje naar de dikke pakken sneeuw gelopen om er enkele foto's te maken.

Je kon er wat drinken of eten maar dan moest je er wel nog komen. Kijk maar op welke hoge blokken beton de kiosk stond. Als er een dik pak sneeuw zou liggen was het te doen.

Op de heenweg hadden we deze grote velden met Lupines al gezien en op weg naar huis daar dan ook gestopt.

En deze melding was ernstig genoeg om ons snel naar huis te laten gaan ook al omdat er zwarte wolken te zien waren. We waren precies op tijd weer boven op 'onze' berg om niet nat te worden. Rond 5 uur was alles over en begon de zon wer te schijnen.