Dat Salou rolstoel-vriendelijk is valt op door een groot aantal mensen met een rolstoel. Werkelijk op elke hoek een goede op- en afrit. En omdat alles toch vlak is besloten we om met de rolstoel langs de zee naar Cambrils te gaan. Heerlijk lopen zo met de wind om je een. In Cambrils een lekkere ijscoupe besteld en drie kwartier uitgerust.

Op de weg terug naar Salou hadden we de wind in de rug. Het is echt gezellig om tussen al die wandelende mensen te zijn en de drukte op het strand te zien. We waren tussen 3 en 4 weer terug bij het hotel.

Vanmorgen zijn we naar Tarragona gegaan. Een stad met een Romeins verleden.

De stadsmuren zijn uit de derde en tweede eeuw voor Christus.

 Het amfitheater uit de tweede eeuw na Christus was zelfs met de scooter bereikbaar.

 

Het circus   

Daarna zijn we naar de Kathedraal (gebouwd tussen de 12e en de 14e eeuw) gegaan. Helaas was hier op zondag een erg grote rommelmarkt zodat we nog eens terug zullen gaan.

 

We zijn een hele tijd in een parkje geweest waar een orkestje de muziek speelde die nodig is bij de speciale Catalaanse kringdans "de Sardana". Overal vormden zich kringen van mensen die dansten. De muziek heeft soms een opzwepend karakter en dan weer fluisterstil. Het duurt tussen de 5 en 10 minuten met soms een pauze van 10 seconden om dan weer verder te gaan voor 5 minuten. Natuurlijk hebben we weer veel foto´s gemaakt al schijnt de zon soms wel erg fel.

Al wandelend door de smalle straatjes hebben we de auto weer opgezocht en zijn weer naar Salou gegaan.

                                   HOME

Maandag 7 mei

Weer terug op de boulevard langs het strand besloten we een flinke wandeling te maken richting Benicarlo om meteen weer eens te kijken bij oude bekenden van ons. Enkele kilometers van Peñiscola vonden we het hotel-restaurant van hun terug.

Vandaag op weg naar Peñiscola, een schiereiland een dikke honderd kilometer hier vandaan. De trots van het stadje is zijn kasteel op het hoogste punt. Gebouwd in 1300 na Chr. overblijfsel van een Arabische vesting. Vanaf 1375 hebben verschillende pausen, die moesten vluchten uit Avignon, hier hun toevlucht gezocht. De weg naar het kasteel is heel erg steil, toch kon Ton met de scooter boven komen. Soms wel met een beetje meeduwen om de motor te sparen.

 

Hun dochter zagen we de laatste keer als baby, zij was inmiddels 21 jaar. De zoon en dochter hebben het hotel overgenomen en Jose-Antonio en Esmiranto zijn alleen nog als extra hulp inzetbaar. Het weerzien was allerhartelijkst. We zijn zelfs zo lang gebleven dat we van onze geplande terugtocht via de bergen moesten afzien om niet na negen uur in het hotel aan te komen. Door de lange wandeling heen en weer zijn we nogal verbrand ook al omdat er een stevige bries stond.

          

Dinsdag 8 mei

Na  een rustig ontbijt zijn we weer naar Tarragona gegaan om nog wat door de stad te wandelen en wat mooie oude gebouwen te zien zoals hier het portaal van de kathedraal.

We konden onze auto gelukkig hartje centrum ondergronds op een speciale parkeerplaats parkeren. Met zo veel ruimte om met de scootmobiel te kunnen manoeuvreren zijn we wel blij.
´s Middags op de terugweg naar Salou hebben we geprobeerd bij het Romeinse aquaduct te komen, helaas misten we de juiste afslag en dan heb je het wel gehad want overal wordt aan de weg gewerkt. We proberen het nog wel eens omdat het nog geen 15 km. hier vandaan is.                      

Sinds we in febr. geboekt hadden voor deze vakantie is Wim op internet aan het zoeken geweest naar de plek boven in de bergen waar we ongeveer 22 jaar geleden met de kinderen waren geweest om prehistorische tekeningen in de rotswanden te bekijken. Heel veel gevonden maar niet wat we zochten. Hier in Spanje meteen op veel plekken nagevraagd maar in eerste instantie geen goed aanknopingspunt gevonden, totdat ik in Peñiscola bij de VVV gevraagd had en deze mevrouw mij zonder met de ogen te knipperen een fotokopie mee gaf van een kaart met een naamplaats er op als aanknopingspunt.
´s Avonds meteen op internet gezocht en daar vond ik in ieder geval een foto van de grot die het absoluut zeker was al stond er geen naamplaats bij.

Als aanknopingspunt was er alleen een museum over archeologie en natuurlijk de prehistorische tekeningen in de grotten.

Natuurlijk zijn we op weg gegaan naar Tirig waar het museum is.

In het museum waren erg mooie dingen te zien uit de prehistorie. Ook een diaserie over dit soort kunstige tekeningen van over de hele wereld. Pas dan besef je hoe uniek dit is, want over de hele wereld verdeeld zijn er maar ongeveer 15 plaatsen waar deze te vinden zijn. En op een van deze plekken waren we nu. Zo´n plek beslaat in dit geval ongeveer 175 km², waarbinnen enkele te beklimmen plaatsen zijn en een heleboel niet te bereiken holen in de bergwanden waar ook veel tekeningen zijn.
Op de eerste plek maakte de gids een afspraak met me om 14.00 uur om dan samen met mij daarheen te gaan.

Even een uitleg over de prehistorische tekeningen. Het zijn in licht- of donkerrood getekende (meestal) jachttaferelen op herten. Deze komen ook hier nu nog volop voor. De rood/bruine verf hiervoor maakte men door poeder van rotsen te mengen met natuurlijke oliën.  Men ziet mensenfiguren met pijl en boog en een enkele keer met een speer. In het lijf van de herten zitten de pijlen. Is het dier gedood dan tekende men het op zijn rug liggend met de poten stijf omhoog. Ook ziet men afbeeldingen van sporen van dieren om aan te duiden dat men die volgt. Niet altijd is even duidelijk wat de tekenaar bedoeld. Ik zag onder andere een mensenfiguur met een soort pluim op z´n hoofd. De gids wees me ook nog op een plekje ter grootte van een cent waar een figuurtje in de rots was gekrast, gezien de hardheid van de rots en het ontbreken van een beitel moet dit een groot karwei zijn geweest.

Jammer genoeg moest Tonny de tijd in de auto doorbrengen omdat het museum vanaf 14 uur gesloten was.

Om 2 uur kwam de gids naar ons toe en nam me mee in zijn auto om het eerste stuk niet te hoeven lopen.  

Omdat we al op een plateau waren (400 mtr.) hoefde er niet meer geklommen te worden, wel een paar trappen omlaag.

Op de plek aangekomen (zie witte lijn) waren er al een paar Duitse toeristen met een andere gids maar ze waren net klaar en gereed om terug te gaan naar het museum.
                                              

De gids gaf me erg veel uitleg, helaas alleen in het Spaans, maar met de woordenschat die ik heb wel goed te volgen. In de grot had ik de gids uitgelegd wat ik nog meer zocht en terug in het museum kreeg ik van hem een kaart met de precieze plek waar de grot was die we eigenlijk zochten.

 

Met gedeeltelijk Annabel, maar vooral Tonny vonden we via allerlei bergweggetjes de plek terug waar we lang geleden waren geweest, werkelijk in "the middle of nowhere". Een bar en een boerderij met op de zijkant van het huis met slordige letters geschilderd dat daar de gids was voor de “cueva de Cavalls”. Gelukkig had de man zijn siësta gehad en vertelde me hoe ik moest lopen en welke pijlen ik moest volgen om boven te komen. Hij kwam wel, alleen via een andere route en als hij de koffie op had. Ik schat dat het hoogteverschil ongeveer 300 meter was om op de 835 meter te komen. Onderweg heb ik vaak in de schaduw gestaan om even op adem te komen.

Toch denk ik dat ik uiteindelijk binnen 50 minuten boven was.  

Het was een feest van herkenning en ook hier een meer dan perfecte uitleg van de vriendelijke gids. Natuurlijk de nodige foto’s gemaakt al was het licht zo sterk dat de rotsen zelfs reflecteerden.

Omlaag via een rotspaadje met soms een afstap van wel 50 cm. hoog, dus geen optie om zo omhoog te gaan. Jammer dat Tonny ook nu weer in de auto moest blijven, maar als ze in de bar was gaan zitten was ze waarschijnlijk bevroren, zo koud was het daar binnen. Na nog wat gedronken te hebben gingen we terug voor een urenlange tocht naar Salou, om negen uur zaten we aan tafel en hebben heerlijk gegeten. En dat allemaal na ruim 400 km. gereden te hebben  om al dit moois te kunnen zien en natuurlijk te fotograferen.
                                                                

Donderdag 10 mei

Na zo´n inspannende dag als gisteren dan maar een rustdag. Al vroeg in de morgen staat de zon als een gouden schijf in de lucht. Dus hebben we eerst even gezorgd dat onze achterban weet wat we zoal doen. Daarna hebben we de scooter uit de auto gereden en naar de noordkant van Salou gewandeld om daar langs het strand een kopje koffie te drinken en de drukte te bekijken.

Al die Engelse en Spaanse gezinnen met hun kinderen en eventuele opa´s en oma´s die hun kroost in het zand of op de alom tegenwoordige speeltoestellen laten spelen. We besloten om weer naar Cambrils te lopen c.q. te rijden. Ondertussen goed oplettend dat de fietsers ons ontwijken en wij zelf om de groepjes Spanjaarden die, met groot volume, midden op de wandelpaden blijven staan om te discussiëren over weet ik wat.
In Cambrils besloten we om maar een ijsje te eten en ook  even in de schaduw af te koelen. Uiteindelijk waren we om 4 uur weer in onze suite.
Tonny ging TV kijken en ik heb een tijdje geslapen. Je ziet, ook een rustdag gaat voorbij en we hebben gepland dat we morgen weer naar de Ebro-delta gaan, maar nu zonder harde wind en regen.

 

Vrijdag 11 mei

Via de tolweg op weg gegaan naar de Ebro-delta. Helaas voor ons was er vlak voor de afslag die wij moesten hebben een ongeluk gebeurd waardoor ALLE verkeer van de autoweg naar de provinciale weg werd gestuurd. Met al dat vrachtverkeer door de dorpjes, jullie begrijpen het al, een grote puinhoop. Uiteindelijk zijn we via kleine dorpjes toch door de delta gekomen maar dat heeft ons wel veel tijd gekost.   

Bij het museum had men een punt voor ons uitgezocht wat met de scootmobiel bereikbaar was.

  

We hebben er veel genoten van de vogels, eenden, maar vooral de flamingo´s. Ze waren ver van ons maar wel goed te zien hoe ze slurpend langzaan als groep verder lopen door het ondiepe zoute water. Jammer dat ik de 500 mm spiegellens niet had meegenomen, maar ja, zoals je het doet doe je het verkeerd.De natuur zelf is erg eenzijdig, pluimriet en helmgras en geen bloemetje te zien bij al dat zout.

 

De rijstvelden werden met water gevuld en er waren al tractoren die de velden, in het water, aan het egaliseren waren.

We hebben uren door deze natuur gereden en zijn twee keer met een pontje de Ebro overgestoken voor we weer naar Salou reden. De “Eco-pont”

Toen we op de tolweg reden zagen we dat de weg richting Valencia nog altijd dicht was.
Tussen 5 en 6 waren we weer in het hotel en konden ons verfrissen.

 

Zaterdag 12 mei.

Nee, we laten geen mogelijkheden onbenut om Catalonië meer landinwaarts te verkennen. Na een vroeg ontbijt ook vroeg op weg om richting Montbrio de Camp en daarna Riudrecanyes naar het kasteel D´Escornalbou. Hier waren we al een keer geweest via een andere route maar we waren nog niet bij het kasteel en klooster geweest. Na inspectie bleek het niet toegankelijk te zijn al stond er een grote rolstoel getekend om het tegendeel te bewijzen.
De steile toegangsweg (verboden voor auto´s) was zelfs voor voetgangers over de dikke, ongelijk liggende stenen, al moeilijk te doen en dan durf ik over de scootmobiel niet eens te spreken.

Helaas, de kerk was gesloten en het kloostermuseum ben ik maar niet ingegaan. Ongelofelijk maar twee treden van zeker 30 cm. noemt men rolstoel-toegankelijk. Buiten was het uitzicht erg mooi alleen een beetje heiig. Hierna zijn we via de bergpas naar beneden gereden om uiteindelijk in Montroig del Camp te komen. We reden door een prachtige natuur.
Via Pratdip reden we over een echt indrukwekkende bergpas met fantastische vergezichten naar Tivissa. We wilden daar wat drinken maar bij gebrek aan een bar die open was moesten we dit uitstellen tot Mora La Nova. Een drankje en een overheerlijke tapas van fijne vis verpakt in de blaadjes van een artisjok.

Van hieruit vonden we na een tijdje een pontje om ons over de Ebro te helpen. Twee grote roeiboten met een dek er op. De pont ging door de waterstroom en een groot roer naar de overkant.

                                                                           De "pontbaas" was behoorlijk trots op zijn "Eco-pont".

 

We bleven, wel erg hoog, steeds langs de Ebro rijden wat soms spectaculaire uitzichten opleverde.

Na een half uurtje moesten we van deze weg af en zijn toen richting Tortosa gereden  om via de tolweg weer naar Salou te rijden.

Om half zes zaten we aan de koffie en konden ons gaan verfrissen.                             

Zondag, Moederdag 13 mei

We zijn al vroeg onderweg richting Tarragona om het Romeinse aquaduct te bezoeken. Omdat we een vorige keer de afslag gemist hadden, nu dus extra goed gekeken en gevonden. Ofschoon het in een groot bos-park is gelegen was het redelijk te doen met de scooter. Met de rolstoel was het absoluut onmogelijk geweest.

Het aquaduct is een imposant bouwwerk van ongeveer 29 meter hoog uit de eerste eeuw van de jaartelling. Je vraagt je af hoe ze de grote blokken steen zo mooi en hoog hebben kunnen stapelen om over de bogen op twee verschillende hoogtes nog maar te zwijgen.

Door de open buis waar oorspronkelijk het water door liep kon je nu naar de overkant van het dal lopen.

Ik moet zeggen dat ik een veel mooier aquaduct heb gezien en gefotografeerd in Andalusië (Nerja) dat was zelfs nog in gebruik voor de bevloeiing van de velden en was aan de binnenkant prachtig betegeld en boven de watergoot was zelfs een mooi dakje.

De weg naar ons hotel terug hebben we via een wel erg grote omweg gemaakt. Via kleine dorpjes steeds verder landinwaarts. De natuur is geweldig, zeker als je rijd over twee bergketens en weggetjes waar amper twee auto´s elkaar kunnen passeren. Soms moest je bijna stil staan om goed naar de rand van de weg te kunnen kijken als er een andere auto aan kwam.

Maandag 14 mei

Het wakker worden was vandaag een desillusie. In plaats van de voorspelde zon, waren er hele dikke wolken en veel wind. Even later begon het zelfs te regenen.

Na het ontbijt klaarde het echter al snel op. We besloten om een rit te gaan maken door het Monstsant-gebergte. Na een dik uur over de grote weg richting Lleida gereden te hebben konden we beginnen met een rit rond het "Parc Natural del Montsant". We wisten waar we aan begonnen want dat was op de kaart al te zien. Allemaal kronkelende bergwegen.

De hele dag door werden we beloond door ongelooflijk spectaculaire vergezichten. Alle bergen tot wel 1150 mtr. hoog) zijn helemaal begroeid en dus helemaal groen. We hebben er weer van genoten, alleen vanmorgen bij het zoeken naar de toerit van de eerste bergweg verdwaalden we in een dorpje waar volgens mij alle bewoners nog een Seat 500 hebben. Onze auto haalde echt de bocht in een van de erg smalle straatjes niet (en ik weet echt wel hoe je dat moet doen). Resultaat, een geschaafde voorbumper.

Schiet me trouwens nog iets te binnen van gisteren. We reden door een dorpje toen plotseling een vrouwelijke agent op de straat stond te springen en te fluiten. De auto voor ons moest daardoor uitwijken naar links en om een botsing te voorkomen ging ik nog verder naar links. Het fluitje werd alleen maar wilder, de auto´s gedwongen om op de stoep te gaan staan en wij werden met ogen die vuur spuugden op een inrit gedwongen om daar te blijven staan. We begrepen er niets van maar al snel werd het ons duidelijk. Van uit de kerk kwam een begrafenis (op zondag) die naar het kerkhof moest. De agente had zich ondertussen al wild fluitend een stuk verderop geposteerd. Toen de stoet voorbij was kwam het verkeer weer op gang.

Alleen, wij stonden aan de verkeerde kant van de weg en alles reed al snel. Toen kwam de agente weer naar ons toe en met de meest vriendelijke glimlach ging ze nu weer alles regelen zodat we er uit konden. Grappig eind, maar je schrikt je in eerste instantie wezenloos.
   

Dinsdag 15 mei

Na een stevig ontbijt direct op weg naar Morella ( de dubbele l spreek je uit als een j). De eerste ongeveer honderd kilometer reden we over de tolweg om bij Vinaroz er af te gaan.  De weg was erg goed totdat de bergen in zicht kwamen. Wel een goede, aanvankelijk, brede weg. Toen we boven de 1000 meter kwamen stonden langs de hele weg (vast in de beton) geel-zwarte stokken om de weg aan te geven bij sneeuw. Nog hoger was het voor de heel grote vrachtwagens nodig om voor de bocht te wachten totdat er geen tegenligger kwam, om via de andere rijbaan de bocht te kunnen maken.

Het was een geweldig gezicht om op een gegeven moment de grote bult (het stadje) te zien met op het hoogste punt het kasteel. We vonden al snel een parkeerplaats waar we de scooter uit de auto konden rijden.

Er stond een behoorlijke wind maar de temperatuur was ruim 23 graden zodat het heerlijk was om te wandelen c.q. rijden. We wilden het eerst naar de basiliek, direct onder het kasteel, dus op het hoogste punt. De wegen in het dorp bestaan voor 80% uit trappen en een weg om te rijden is een doolhof. Hoe vaak we ook vroegen om de weg omhoog "zonder trappen", iedere keer weer was het fout. Een metselaar heeft uiteindelijk de route op onze plattegrond ingetekend, en die klopte.

(de bult in de spiegel gezien)

 

We wisten van eerdere bezoeken dat er een prachtig versierde preekstoel met wenteltrap was. Hiervan heb ik dan ook enkele foto´s gemaakt. Helaas was de kerk, door een vrij hoge drempel, niet toegankelijk voor Tonny.

Misschien is het goed om even te vertellen wat ons deed terugkeren naar Morella.
Ongeveer 20 tot 25 jaar geleden kwamen we er voor het eerst en maakten kennis met de mensen aan de weefgetouwen. Alles handwerk, we herinneren ons nog de dikke eeltknobbels op de handen van de wevers, overigens een beroep dat al vanaf de dertiende eeuw in Morella wordt uitgeoefend.

Enkele jaren later toen we weer naar de provincie Castellon op vakantie gingen namen we de maten van onze grote tafel mee om daar, in Morella, een tafelkleed te laten weven. We konden aan de hand van voorbeelden en kleuren een motief uitzoeken om na twee weken het kleed af te kunnen halen. Een aanbetaling was toen niet nodig, dat waren nog eens tijden. Op het postkantoor van Morella moest heftig heen en weer gebeld worden om goedkeuring te krijgen om onze "girobetaalkaarten" te verzilveren om het kleed te kunnen betalen.
Een aantal kleurcombinaties en motieven stammen nog uit de dertiende eeuw en zijn nu ook nog terug te vinden in de kleden.

Weer aangekomen bij de auto hebben we een rit uitgestippeld om uiteindelijk weer bij de autoweg te komen. De route ging helemaal binnendoor over een paar bergketens van boven de 1200 meter.

Dit resulteerde, mede door het heldere zicht, tot geweldige panorama´s met zicht op de groene bergen.
Soms begroeid met bomen en soms met lage struiken of grote weides voor de schapen (in Morella hebben ze deze wol nodig).

Natuurlijk heb ik geprobeerd de nodige foto´s te maken. Uiteindelijk waren we rond 7 uur weer in het hotel en na ons verfrist te hebben zijn we aan tafel gegaan.
Nog drie hele dagen resten ons.

 

Na zo’n lange mooie dag in Morella zijn we eerst maar eens gaan wandelen langs de zee en hebben een paar uur in de zon gezeten en genoten van de zee en alle drukte om ons heen.

Maar alleen maar zitten lukt ons niet, het kriebelt toch. Dus eens even overleggen wat we nog niet gedaan hadden uit ons vrij uitgebreide, al thuis gereed gemaakte overzicht van “waar kunnen we heen”

We besloten om naar het klooster “Santes Creus” te gaan. Het klooster, op zo’n 75 km afstand, dat in de 12^e en 13^e eeuw is gebouwd, maar nu al 160 jaar niet meer door monniken wordt bewoond. Het is mooi gerestaureerd en bijna helemaal toegankelijk gemaakt voor rolstoelen.

Eerst kregen we een audiovisueel overzicht over het ontstaan en verdere ontwikkeling van het klooster. Zelden hebben we zo iets (technisch) moois gezien. Het begon al met een projectie op een donker gekleurde glaswand, op het moment dat de projectie ophield ging er achter de, eerst niet doorschijnende glaswand, verlichting aan, en werd de wand als glas doorzichtig. Met allerlei technieken werden we door enkele zalen geloodst waar we op metershoge projectieschermen mooie beelden en een goede uitleg kregen over wat we daar zagen. Ook hier weer, de projectie eindigt en de complete muur waar op werd geprojecteerd schuift weg en kregen we uitleg over datgene wat er achter de wand allemaal was opgesteld. Na al deze uitleg konden we het klooster en de kerk verder op eigen gelegenheid  bezoeken.

Ook hier was de restauratie heel ver gevorderd en konden we mooi gebeeldhouwde steunpilaren en muren bekijken. Ik zal deze afbeelding niet te groot maken vanwege de nogal speciale afbeeldingen ! En ja hoor, het was echt een klooster.

Toen we genoeg gezien hadden en ik de uitgang voor rolstoelen zocht heb ik hulptroepen moeten inschakelen. Na even wachten kwam er iemand die een deur voor ons openmaakte waarachter een afrit naar het parkeerterrein. Helaas voor ons stond er onder aan de afrit een auto geparkeerd zodat er opnieuw hulp gezocht moest worden om de eigenaar van de auto op te sporen. Na een tijdje kwam er een mevrouw, zwaaiend met de sleutelbos van de eigenaar zodat ze de auto kon verplaatsen en wij weer terug konden over het 16^e -eeuws bruggetje waar we ook over waren gekomen.

Tegen negen uur zaten we aan tafel en hebben zoals elke dag, heerlijk gegeten.  

Ook vanmorgen eerst weer een uurtje aan de zee gezeten en gemijmerd over wat tot nog toe de meeste indruk op ons gemaakt had. Van het een kwam het ander en ik vertelde dat ik dacht dat in Ulldecona ook rotstekeningen zouden moeten zijn, althans ik had er over gelezen.

We besloten dat ik eerst bij de VVV zou informeren. Maar ook al ligt deze plaats in de provincie Tarragona, men had er geen zin in om me te helpen, ja ik kreeg een telefoonnummer van de VVV van die plaats, maar daar hield het dan ook mee op. VVV in Ulldecona gesloten dus maar snel op internet verder gezocht met de gegevens die ik tot nu had. Er bleek in ieder geval een groot museum te zijn over de prehistorie en de rotstekeningen. Ik kwam er niet achter of deze rots-grotten te bezichtigen waren. Maar omdat een museum over de prehistorie en zijn bewoners toch al interessant genoeg is besloten we op weg te gaan.

Ongeveer 90 km. autoweg is snel gereden en daarna naar Ulldecona. Om even kort te gaan, we vonden uiteindelijk het museum en ook nu weer, je kunt het geloven of niet alweer in “the middle of nowhere”. Een bergweg die ooit geasfalteerd was geweest, met de wortels van de bomen er onder door gegroeid waardoor het leek alsof men bomen onder het asfalt had gelegd.

We kwamen bij een groot gebouw met een enorm terras met uitzicht op de omgeving. Er werd nog gerestaureerd maar wat klaar was zag er pico bello uit. Er was een juffrouw met  schoolklas die een kabaal maakte dat horen en zien je verging. En omdat er niets te zien was van een museum vroeg ik het aan haar. Ze wist het niet maar ging het gebouw in om het aan iemand te vragen. Na een tijdje kwam ze terug en nam me mee naar een klein poortje waarachter een trap omlaag voerde naar het nog zo goed als nieuwe museum. Prachtig modern maar nog helemaal verstopt. De beheerder van het museum, waar verder niemand was, was een leuke jonge man die me te woord stond en inderdaad bevestigde dat er iets te bezoeken viel in de rotsen. En hij wilde me graag een privé-excursie geven. Nadat ik hem uitgelegd had dat Tonny nog in de auto zat en niet kon lopen spraken we af dat we over een kwartier zouden vertrekken.

Dus terug naar de auto om verslag uit te brengen en de scooter uit de auto te rijden omdat ik al gezien had dat het terras bereikbaar was. Tonny had al een boek meegenomen omdat ze misschien wel een tijdje alleen zou zijn en zocht een plekje op het terras waarna ik weer naar het museum ging.

De gids was gereed toen ik bij hem kwam en ging het museum afsluiten. Het was eerst een half uurtje klimmen om op de juiste hoogte te komen en vandaar konden we over een natuurlijk pad de weg vervolgen. Er waren op deze hoogte acht grotten waarin prehistorische tekeningen gevonden waren. Twee waren er toegankelijk gemaakt d.m.v. ladders. Dit alles met medewerking van de Unesco, die deze plaatsen onder haar hoede heeft genomen als werelderfgoed.

Hij vertelde dat een 12-jarige jongen in 1975 één van de 8 grotten met tekeningen ontdekte. Het bleek achteraf een van de moeilijkst bereikbare grotten te zijn, ook daarom al wilde men hem in eerste instantie niet geloven.

We kwamen aan bij de te bezichtigen grot en moesten dus eerst een heel stuk omhoog langs een stevige metalen ladder. De gids ging eerst om boven aangekomen een schuifhek te openen waarna ik ook omhoog kon. Toen ik er ook in was ging het schuifhek weer dicht en dat was wel nodig ook, de grot was erg klein en je zou er zomaar weer uittuimelen. Doordat er weinig plaats was en ook erg laag was het niet anders dan half zittend of liggend de boel bekijken en uitleg krijgen. De uitleg over alles wat er te zien was, was subliem te noemen en op die momenten dat mijn Spaans tekort schoot, net als zijn Engels, vonden we toch de weg het duidelijk te maken.

Ook nu weer van enkele fragmenten foto’s kunnen maken al was dat gezien de kleine ruimte niet altijd even gemakkelijk.

Na terugkomst in het museum (dat binnen een jaar een brede trap en lift krijgt en je niet kunt begrijpen dat ze daar niet direct mee zijn begonnen)  kreeg ik nog meer uitleg over alles wat we gezien hadden en ook hier weer met de meest moderne computeranimaties.

Dit was dus weer een dag met een extra zonnetje.
Morgen alles een beetje afronden en inpakken zodat we zaterdagmorgen aan de terugreis kunnen beginnen.

Na het ontbijt zijn we eerst even naar het centrum gelopen om te kijken waar we broodjes en een salade voor onderweg konden kopen. Dat hadden we snel gevonden en zijn toen het hele stuk langs de zee terug gewandeld.

Het inpakken was zoals gewoonlijk een fluitje van een cent, zodat we al weer vlug aan de wandel waren. Heerlijk weertje, zon en een beetje wind, gezellig om te wandelen en hier en daar wat te kijken bij de diverse winkels. Daarna hebben we nog een paar uur aan de zee gezeten waarbij ik nog een leuk gesprek had met mensen uit Malden. Weer op weg naar het hotel hebben we nog een laatste ijsje gegeten bij de “Heladeria” . Ook deze dag was al weer om voor we het in de gaten hadden.

Nog vóór het eten de scooter en rolstoel een beetje beter in de auto gezet omdat de rollator er ook nog tussen moet. Alles gaat er precies in en er moet toch gezorgd worden dat zowel rolstoel als rollator er makkelijk en snel uitgehaald kunnen worden, gelukkig hebben we daar in de loop van de tijd wel enige ervaring in gekregen.

Na het eten, we hebben het ons weer goed laten smaken, heb ik bij de balie een karretje geleend om de grote zware tassen naar de auto te brengen en deze helemaal klaar te maken voor de reis.

We hebben goed ontbeten, daarna nog wat formaliteiten aan de balie afgehandeld en zijn begonnen aan de terugreis. Prachtig weer en zodoende nog een hele tijd kunnen rijden met geopend raam i.p.v. de airco. Bij Barcelona begon de bewolking dikker te worden en tegen de Pyreneeën aan was de lucht gewoon donker.

Onze eerste stop was in Frankrijk bij de rustplaats “Vilage de Catalan”, maar de zon was er nog steeds niet bij. Later op de dag klaarde het weer op en scheen de zon volop.

Bij het hotel dat we gereserveerd hadden moest ik een uur (ja echt waar) in de rij staan om in te checken. Net voor ons was er een bus aangekomen en al die mensen moesten om de beurt ingecheckt worden. Herhaaldelijk kwam men zeggen dat alleen de mensen die gereserveerd hadden in de rij moesten wachten omdat men al volgeboekt was.

Wakker worden zonder zon maar met grote plassen water voor de deur.

We waren om kwart over acht al op weg en het zag er echt somber uit, we schoten goed op en af en toe was er even een beetje zon. Bij onze rustplaatsen was het steeds droog en konden we rustig aan een picknick-tafel zitten.

We hebben verder een prettige terugreis gehad en hopen dat u ons verslag, niet professioneel, maar wel leuk vond.

HOME